Γράμματα από τον πόλεμο - Συγνεφιάζει

Σε είδα πάλι χθες, να κοιτάζεις εκείνον τον πίνακα γεμάτη περιεργεια, ίσως και ανυπομονησία.

Δεν υπάρχουν και πολλά για να δεις.

Είναι ένας πίνακας γεμάτος θάλασσα και τίποτα περισσότερο.

«Πότε θα πάμε διακοπές;»

Θυμάμαι, κάποτε, κοιμόμασταν δίπλα στη θάλασσα.

Για μήνες.

Κι ύστερα μας ξυπνούσαν τα πρωτοβρόχια.

«Πότε θα γυρίσουμε;»

Σε είδα πάλι χθες που κοίταζες εκείνον τον πίνακα.

Σαν να έψαχνες, μου φάνηκε, να βρεις τι κρύβεται από πίσω.

Μα δεν τολμούσες και να τον αγγίξεις.

«Άκου! Η θάλασσα χύνεται στην άκρη του κάδρου».

Πότε κολλούσες το κεφάλι σου στον τοίχο προσπαθώντας να δεις από πίσω.

Πότε αφουγκραζόσουν το νερό που κυλούσε από την άκρη του στάλα στάλα..

Σταματα να κοιτάς τον πίνακα.

Τίποτα δεν απόμεινε πια. Μονάχα ένα έρημο κάδρο.

Το καλοκαίρι έχει πια άδειασει και ο τοίχος είναι μούσκεμα.