καφεδάκι

Είναι από εκείνα τα πρωινά που ξυπνάς και νιώθεις πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από τον καφέ που έχεις μπροστά σου.

Η άκρη του κόσμου σου, μετέωρη στο χείλος της.

Κι ύστερα μια ηλιαχτίδα τρυπάει τα σύννεφα, γλιστρά ανάμεσα στις πολυκατοικίες και πέφτει ακριβώς εκεί, στην άκρη.

Κοιτάς προς τα εκεί, αλλά όσο ξαφνικά ήρθε, τόσο ξαφνικά χάνεται.

Ο ουρανός θαμμένος πέντε πατώματα πιο πάνω.

Η θάλασσα πίσω από εκείνο το εμπορικό κέντρο και τις τράπεζες.

Κάθε μέρα που περνάει η πόλη μας σπρώχνει όλο και πιο πίσω τον ορίζοντα.

Με μπαλώματα προσπαθεί να κρατήσει τον ήλιο απ’ έξω.

Η κούπα σου έχει πια σχεδόν αδειάσει.

Κοιτάς από τα παράθυρο δυο παιδιά που χαζολογάνε πηγαίνοντας για το σχολείο.

Και αναρωτιέσαι για πόσο ακόμη θα πίνεις τον καφέ σου χλιαρό και σκέτο.