Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι αν ήταν επίδειξη ισχύος ή ηλιθιότητας.

Αναρωτιέμαι πως νιώθει ένας πολίτης όταν χτυπάει απροειδοποίητα η πόρτα του σπιτιου και τον περιμένουν οι κύριοι με τις χειροπέδες.

Αναρωτιέμαι ποιοι νόμοι ορίζουν τέτοιου είδους μεταχείριση σε κάποιο πολίτη ο οποίος κατηγορείται για συκοφαντική δυσφήμιση (ασχέτως βέβαια αν στην προκειμένη περίπτωση οι αστυνομικές αρχές συνέλαβαν λάθος πρόσωπο).

Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι γιατί όλη αυτή η υπερβολή.

Όπως δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι ποιος θα είναι ο επόμενος.

Ή τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον.

Και τέλος ναι, αναρωτιέμαι αν ζω σε μια πειθαρχημένη δημοκρατία ή σε μια δημοκρατία της πειθαρχίας.

Αντώνη θα ήθελα να σου εκφράσω την αλληλεγγύη μου.

Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ.

Το μoυνί και η τέχνη του bloging

Όπως λέμε το ζεν και η τέχνη της μοτοσικλέτας. Ή το τάι τσι και η τέχνη της ορθογραφίας.

Και μόνο η αναφορά στη λέξη αυτή ή σε υποκοριστικό της αρκεί για να διπλασιαστεί με μαγικό τρόπο η επισκεψιμότητα του μπλογκ σας.

Βασική προϋπόθεση, να είναι στον τίτλο ή στις πρώτες γραμμές του κειμένου (αυτές που φαίνονται στο monitor).

Και καλό θα ήταν η αναφορά να είναι κυριολεκτική και όχι μεταφορική (π.χ. ο Πρετεντέρης είναι μεγάλο μουνί).

Αν μάλιστα συνοδεύεται από ρήματα που δίνουν έμφαση στην ερωτική πράξη (όπως ‘σκίσω’, ‘γαμήσω’, κλπ), τότε συνήθως παρατηρούνται καλύτερα αποτελέσματα.

Αντιθέτως, εξευγενισμένα συνώνυμα της λέξης, όπως για παράδειγμα αιδοίο, μειώνουν αισθητά την αποτελεσματικότητα της προσπάθειας.

Το προηγούμενο κείμενο μου ήταν η αιτία όλων αυτών των σκέψεων.

Το παρόν μια απορία προς επιβεβαίωση.

Κι όπως λέει κι ο εγγλέζικος θυρεός, ας είναι ντροπιασμένος εκείνος που σκέφτεται άσχημα.

όλα εκείνα τα μικρά πρόστυχα πράγματα



- Θες να πηδηχτούμε;
- Θεέ μου τι γοητεία! Τι λεπτότητα!
- Να σε γαμήσω και εσύ να ουρλιάζεις από ηδονή;
- Είσαι τόσο ρομαντικός!
- Θες να σου σκίσω το μουνί και εσύ να χύνεις και να φωνάζεις «θέλω κι άλλο»;
- Αχ, έρωτα μου, ξέρεις να μιλάς σε μια γυναίκα.
- Έλα, να σου δώσω ένα φιλάκι.
- Φύγε από δω, παλιάνθρωπε.

- Θες να κάνουμε σεξ;
- Θεέ μου τι γοητεία! Τι λεπτότητα!
- Και να σε κάνω να ουρλιάζεις από ηδονή;
- Είσαι τόσο ρομαντικός!
- Θες να σε σκίσω, να τρέμεις από τον οργασμό και να φωνάζεις «θέλω κι άλλο»;
- Αχ, έρωτα μου, ξέρεις να μιλάς σε μια γυναίκα.
- Έλα, να σου δώσω ένα φιλάκι.
- Φύγε από δω, παλιάνθρωπε.

- Θες να κάνουμε έρωτα;
- Θεέ μου τι γοητεία! Τι λεπτότητα!
- Και να νιώσεις μια ηδονή πρωτόγνωρη;
- Είσαι τόσο ρομαντικός!
- Θες να σκίσουμε τα εσώρουχα μας, να τρέμεις γυμνή από την ένταση της στιγμής και να μου ψιθυρίζεις στο αυτί «θέλω κι άλλο»;
- Αχ, έρωτα μου, ξέρεις να μιλάς σε μια γυναίκα.
- Έλα, να σου δώσω ένα φιλάκι.
- Φύγε από δω, παλιάνθρωπε.

- Θες να ξαπλώσεις στην αγκαλιά μου;
- Θεέ μου τι γοητεία! Τι λεπτότητα!
- Και να αφήσουμε την ηδονή να κατακλύσει τα κορμιά μας;
- Είσαι τόσο ρομαντικός!
- Να σκίσουμε το πέπλο των προκαταλήψεων, να απομείνουμε γυμνοί ο ένας με τον άλλο, οι αληθινοί εαυτοί μας, και πάνω στην ένταση της στιγμής, με το βλέμμα σου να μου λες μες στα μάτια «θέλω κι άλλο»;
- Αχ, έρωτα μου, ξέρεις να μιλάς σε μια γυναίκα.
- Έλα, να σου δώσω ένα φιλάκι.
- Φύγε από δω, παλιάνθρωπε.

Ηθικά διδάγματα:

Τέχνη είναι η μετουσίωση του ωμού ενστίκτου σε κοινωνικά αποδεκτές μορφές. Η ακριβώς αντίστροφη διαδικασία ονομάζεται βαρβαρότητα.

Η αυτολογοκρισία του καλλιτέχνη χάριν της λεπτότητας, πηγάζει κατ’ αρχάς από την ανάγκη του για κοινωνική αποδοχή. Η αυτολογοκρισία του εραστή χάριν της λεπτότητας, πηγάζει κατ’ αρχάς από την ανάγκη του για σεξουαλική ικανοποίηση.

Αν μπορούσαμε να διαβάζουμε τις σκέψεις του άλλου, η σεξουαλική μας ζωή θα ήταν σαφώς φτωχότερη. Αρχικά, γιατί στη συνέχεια οι αισιόδοξοι μπορούν να ισχυριστούν πως τελικά θα συμφιλιωθούμε με τα ένστικτα μας και θα αποδεχτούμε τους εαυτούς μας ως είναι.

Το βασικότερο όμως δίδαγμα είναι το εξής:

Σημασία δεν έχει ο τρόπος, σημασία έχει να θέλει εκείνη.

Ροβινσώνας Κροίσος

Οι παρακάτω σκέψεις γράφτηκαν χθές σε χαρτί.

Κάρπαθος, αποκλεισμένος σε ένα ξενοδοχείο του μεσοπολέμου, με ξεκοιλιασμένες ταπετσαρίες και ξεθωριασμένους πίνακες, κοιτάζω τη βροχή, το δρόμο που έχει γίνει ποτάμι, κοιτάζω τα σπασμένα δέντρα και τους αναποδογυρισμένους σκουπιδοτενεκέδες και δε βιάζομαι καθόλου να τελειώσω αυτή την πρόταση. Γιατί να την τελειώσω εξάλλου, δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω από το να βλέπω πρωινές εκπομπές στα μόνα τέσσερα κανάλια που τολμάνε να τα βάλουν με τα παράσιτα και να κοπανήσουν με δύναμη τα κεφάλια τους στη ραγισμένη οθόνη της τηλεόρασης μου.

Ήρθα στην Κάρπαθο για επαγγελματικούς λόγους. Ήρθα για μερικές ώρες, χωρίς λεφτά ή ρούχα, με ένα εισιτήριο επιστροφής κάποιου αεροπλάνου που μάλλον έπεσε ή προσπάθησε να πέσει και έτσι δεν επισκέφτηκε ποτέ το μυστικό αεροδρόμιο που κρύβεται ανάμεσα στα Καρπάθια όρη. Φταίει η κακοκαιρία λέει με την ψυχραιμία του θηριοδαμαστή, ο κύριος της ολυμπιακής πίσω από το γραφείο. Κακοκαιρία σε όλη τη νότια Ελλάδα λένε οι ειδήσεις με την αδιαφορία των λιονταριών απέναντι στο θηριοδαμαστή και η οθόνη γεμίζει πλημμύρες και καταποντισμούς. Η ρωγμή της οθόνης αρχίζει τώρα να στάζει.

Στο διπλανό μου δωμάτιο κάποιος πηδάει μια ρωσίδα. Ίσως αυτό να έχει τεντώσει τα νεύρα μου τόσο πολύ. Μπορεί και να μην είναι ρωσίδα βέβαια – όποια σλαβόφωνη φυλή μας κάνει. Μπορεί και να μην την πηδάει. Μπορεί να τον πηδάει η ρωσίδα, κόρη Μαφιόζου πετρελαιοπαραγωγού στη Μαύρη Θάλασσα, έχει έρθει στην Κάρπαθο για αναψυχή. Αναψυχή και ο ταλαίπωρος ξενοδόχος που νόμιζε πως απλά θα έριχνε ένα ακόμη πήδημα στο ανατολικό μπλοκ κινδυνεύει να χάσει την ψυχή του μέσα στα χέρια της αχόρταγης Σβετλάνα. Ή πιο σωστά μέσα στα πόδια της.

Σβετλάνα σημαίνει Φωτεινή, γιατί σβετ σημαίνει φως. Στα ρώσικα, γιατί στα ελληνικά σημαίνει πήδημα. Τώρα κοπανάει το κεφάλι της στον τοίχο, ή μήπως είναι εκείνη που κοπανάει το κεφάλι του. Δυο μπράβοι στην πόρτα, θεόρατοι σα ρωσικές αρκούδες, εξαφανίζουν κάθε δυνατότητα διαφυγής. Ο ξενοδόχος μας θα το θυμάται για καιρό αυτό το πήδημα.

Βαρέθηκα να τους ακούω. Δε λέει να σταματήσει να βρέχει, δε λέει να σταματήσει να βροντάει ο τοίχος. Βαρέθηκα να φτιάχνω ιστορίες εκδίκησης με τη μαφιόζα ρωσίδα. Τουλάχιστον γλιτώνω τη δουλειά. Χα! παρήγορη σκέψη μες σε αυτό το κελί.

«Κύριε, είστε ελεύθερος να κάνετε ότι θέλετε σήμερα».

Ελεύθερος από δουλειά, αποκλεισμένος σε ένα νησί-δωμάτιο. Σαν να λέμε ζάμπλουτος στο νησί των Θησαυρών.

Εγώ, ο Ροβινσώνας Κροίσος.

ταπεινες σκέψεις, τώρα που είσαι μακριά μου

Κυριακή, καφές με εφημερίδα.

- Το ήξερες πως αν κάψεις κέρατο από ελάφι διώχνει μακριά τα φίδια?
- Όχι, αλήθεια?
- Ναι, έτσι γράφει εδώ.

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις.

Και λίγη φαγούρα στο πάνω μέρος του κεφαλιού.

- Δε μου λες...
- Έλα.
- Ισχύει μόνο για κέρατα ελαφιού;
- Έτσι νομίζω, γιατί;
- Γιατί από τότε που βγαίνει με τον πρώην της με έχουν ζώσει τα φίδια.

Στην μπυρά

Πάλι προσπάθησα να κάνω το σωστό και κατέληξα στην πυρά της ιερής εξέτασης.

Τελικά, σήμερα για να καταφέρεις να είσαι ιππότης, πρέπει να είσαι τουλάχιστον πότης.

Το αντίθετο βέβαια δεν ισχύει. Ενέχει όμως μια προσπάθεια για κάτι καλύτερο.

Σα να λέμε, από βάτραχος πρίγκιπας.

Παρένθεση: πρόσφατα πληροφορήθηκα πως αυτό το αθώο παραμύθι, συμβολίζει (ψυχαναλυτικά) το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην εφηβεία. Η χρυσή μπάλα που χάνει το κοριτσάκι είναι η παρθενιά της και ο βάτραχος ένα φαλλικό σύμβολο (κακάσχημο και τρομαχτικό στα μάτια του μικρού κοριτσιού). Το ότι πρέπει να του εκδηλώσει την αγάπη της (φιλί) για να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα, υπονοεί πως η αγάπη είναι το κλειδί για τη σωστή ανάπτυξη της γυναικείας σεξουαλικότητας. Εδώ θα κλείσω την παρένθεση, παρά τον πειρασμό μου να επεκταθώ σε άλλου είδους προεκτάσεις που αφορούν παραμύθια με κοριτσάκια που φιλάνε φαλλικά σύμβολα.

Προσπάθησα, λοιπόν να κάνω το σωστό.

Οι λεπτομέρειες λίγη σημασία έχουν.

Η καχυποψία και η μικροψυχία θριάμβευσαν και τελικά βρέθηκα κατηγορούμενος.

Η πιο σωστά, η ανθρώπινη βλακεία θριάμβευσε.

Για άλλη μια φορά.

Για αυτό λοιπόν πότης και πάλι πότης.

Κι αντί για απαρίθμηση ανδραγαθιών, μονάχα απαρίθμηση τεκιλών.

Κι αντί να σε κυνηγάει κάθε τρεις και λίγο η πυρά, εσύ να έχεις το νου σου μόνο στην μπυρά.

Γράμμα σε ένα ποιητή

Γνώρισα έναν ποιητή.

Μα τι να το κάνω, ποτέ δε μου άρεσε η ποίηση.

Πάντοτε, όμως θαύμαζα τους ποιητές.

Μες στο γενναίο παραλογισμό τους.

Και στο γοητετικό τους περιθώριο.

Όσο πιο μικρό το ποίημα τόσο πιο πολύ το περιθώριο.

Κι όσο πιο κοντά στο περιθώριο τόσο πιο μικρό το ποίημα.

Ακόμα κι ατελεία

Ο κ. Πλιμ ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος.

Είχε μια ήσυχη ζωή και καθημερινά πήγαινε σε μια ήσυχη δουλειά. Τα σαββατοκύριακα του τα περνούσε ήσυχα με την οικογένεια του. Η γυναίκα του ήταν τόσο ήσυχη που πολλές φορές ξεχνούσε την ύπαρξη της και τα παιδιά του δεν είχαν ποτέ υψώσει τη φωνή τους, δεν είχαν κλάψει, δεν είχαν τσακωθεί.

Ο κ. Πλιμ ευχαριστούσε καθημερινά το Θεό που όλα ήταν τόσο ήσυχα στη ζωή του.

Ναι, είναι αλήθεια πως είχε σταθεί τυχερός στη ζωή του. Δε χρειαστηκε να προσπαθήσει πολύ για να τα καταφέρει όλα αυτά, ήρθαν σχεδόν από μόνα τους. Πόσοι άνθρωποι πραγματικά, έχουν τέτοια τύχη;

Και είναι αλήθεια πως ο κ. Πλιμ αγαπούσε την ησυχία περισσότερο από κάθετι.

Η απουσία και της παραμικρής έντασης στην καθημερινότητα του, του χάριζε μια νεκρική σχεδόν γαλήνη την οποία και απολάμβανε κάθε στιγμή. Οι ώρες διαδέχονταν αδιατάρακτες η μία την άλλη, ολόιδιες σαν τους κτύπους της καμπάνας. Οι μέρες το ίδιο, δεν παρουσίαζαν καμία απολύτως διαφορά.

Στα μάτια του έβλεπες πάντα το ίδιο χιονισμένο τοπίο.

Δίχως τελειωμό και χωρίς καμια ατέλεια.

Έχω καιρό να τον δω τον κ. Πλιμ από τότε που με μετέφεραν στην καινούρια πτέρυγα, αλλά είμαι σίγουρος πως τίποτα δε θα έχει αλλάξει.

Βλέπετε, δυστυχώς καλυτέρευσα.

Εκείνος όμως, βρίσκεται ακόμα ξαπλωμένος στο ήσυχο κρεβάτι του και απολαμβάνει για εικοστή πέμπτη χρονιά το τέλειο του κόμα.

Νέμεσις

Φορούσε σκούρο μπλε και είχε ένα δόντι χρυσό. Ήταν σαραπέντε χρονών, χωρισμένη και άσχημη. Χοντρή.

Όμορφη δεν ήταν ποτέ, είχε όμορφα λεφτά και δικιά της εταιρία.

Η σεξουαλική της απραξία ξεπερνούσε τη δεκαετία.

Κι όμως όσο στραβά κι αν ήταν όλα μέσα της, πιο μαύρα κι από την πιο βρώμικη καπνοδόχο της Βόρειας Αγγλίας, υπήρχε κάτι που της έδινε λόγο να ζει.

Όχι μόνο λόγο να ζει, μα και την ηδονή του να ζεις. Ακόμα και η πιο βρώμικη καπνοδόχος έχει τον Αι-Βασίλη της.

Και αυτός ήταν η απόλαυση που ένιωθε καθώς εξουσίαζε όσους την είχαν ανάγκη. Με τον αγενή και προσβλητικό της τρόπο, γεμάτη φθόνο και κυνισμό, λες και έπρεπε κάθε μέρα να πάρει εκδίκηση για τη ζωή που ποτέ δεν έζησε.

Μέχρι σήμερα, όταν συναντούσα ανθρώπους σαν κι αυτή, προσπαθούσα να τους αγνοήσω.

Αυτή τη φορά όμως με άρπαξε από το λαιμό και κόλλησε το μίζερο πρόσωπο της στο δικό μου. Ένιωσα την ανάσα της μες στο στόμα μου και τη μυρωδιά της μέχρι τα πνευμόνια μου.

Αηδίασα.

Κι ένιωσα ανήμπορος.

Αυτά μάλλον παθαίνεις όταν αγνοείς.

Με εννοείς;

Αντίστροφη Μέτρηση

Ο παρών πύργος θα εγκαταλειφθεί σε 131 μέρες.

Περίπου.

Ο μοναδικός ιδιοκτήτης του, αποφάσισε πως ήρθε επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου, να διακόψει την αναβολή του και να υπηρετήσει την ένδοξη πατρίδα που τον έθρεψε.

Ήρτε το τέλος.

Ή πιο σωστά, έρχεται.