Περι καθαριότητας

Με τον καιρό άρχισες να ξεχνάς.Με τις συνεχείς πλύσεις στο πάτωμα του μυαλού σου με αλκοόλ οι περισσότεροι λεκέδες του παρελθόντος εξαφανίστηκαν. Παρολα αυτά, όταν κάποια πλακάκια εχουν σπάσει, ένα σφουγγάρισμα όχι μόνο δεν αρκεί άλλα κανει τα ραγίσματα πιο ευδιάκριτα και την απουσία κομματιών ενοχλητική.

Όσο κι αν προσπαθήσεις να τα φανταστείς σαν μέρος ένος μεγαλύτερου ψηφιδωτού που καλύπτει και πατώματα άλλων, είναι τόσο άναρχα σπασμένα που όχι μόνο δεν βλέπεις σχέδιο αλλά σε κάνουν να αμφιβάλλεις και για την σταθερότητα όλου του οικοδομήματος.

Μετά αναρρωτιέσαι για τα χαμένα κομμάτια. Κι όμως το ξέρεις, βρίσκονται στα χέρια γυναικών που χόρεψαν στο πάτωμα σου όπως ξέρεις ότι αυτά δεν είναι μόνο άσχημες αναμνήσεις αλλά κομμάτια από τη ζωή σου.

Άλλες αφηρημένες σκόνταψαν σε ρωγμές που είχαν αφήσει προηγούμενες, άλλες δυναμικές, με γέλια και χτύπωντας το τακούνι τους επανηλλειμένα σαν μια γεώτρηση ορυκτού πόνου, αλλά στις περισσότερες τα έδωσες εσύ με τα χέρια σου. Μια ελάχιστη ανταπόδωση αφού άγαρμπος καθώς είσαι με το ξύλινο πόδι σου είχες ήδη αφήσει τα σημάδια σου,είχες πληγώσει πολλά παρκέ.

Βλέποντας το βομβαρδισμένο αυτο τοπίο απελπίζεσαι και διστάζεις να αποφασίσεις. Κόκκινη μοκέτα ή μποέμικη κουρελού; Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρέπει να καλύψεις αυτό το χάλι - τώρα που θέλεις ξανά να καλέσεις κάποια - όσο και αν το ανώμαλο ανάγλυφο θα προδίδει την κατάσταση απο κάτω.

Να χαίρεσαι καπετάνιε. Να χαίρεσαι που άνοιξες τις πόρτες της ύπαρξης σου και είδαν κάποιοι κάτι περισσότερο από τη σοβατισμένη πρόσοψη και τις λευκές κουρτίνες του σπιτιού σου. Να χαίρεσαι γιατί στοβιλίστηκαν στη ψυχή σου αιθέριες υπάρξεις και δεν τις ξέχασες. Να χαίρεσαι που μετά απο τόσες ζημιές έχεις ακόμα διάθεση να φιλοξενήσεις κάποια στο φτωχικό σου. Να χαίρεσαι γιατί ένα λείο,πεντακάθαρο πάτωμα φοβάται κανείς να το περπατήσει και νοιώθει άβολα με τα λερωμένα του παπούτσια. Να χαίρεσαι το πάτωμα σου.

Διάολογος

Το δωμάτιο είναι σκοτεινό.

Τι κοινοτυπία θεέ μου, ας έλεγες οτι είναι σαν το έρεβος που ενεδρεύει στη γωνία, σαν σκέψη βασανιστή πριν από το έργο του, σαν φάρος μέσα στην έρημο, σαν την σκοτεiνή πλευρά της σελήνης....

Όχι, το δωμάτιο είναι σκοτεινό. Όσο κι αν το εξωραϊσω, κι αν το γαρνίρω με σαντιγή ποίησης και προσθέσω τρούφα έμπνευσης το δωμάτιο θα είναι απλά σκοτεινό. Και έτσι πρεπει να μείνει γιατί αλλιώς θα έρθει στο προσκήνιο και θα σε κρύψει.

Γιατί, τώρα που νομίζεις οτι το έφερες; Το δωμάτιο όχι μόνο έκρυψε την παρουσία μου άλλα φρόντισε να σβήσει το όνομα μου από τους άτλαντες της μνήμης, να μουντζουρώσει την μελωδία της ψυχής μου από της παρτιτούρες της αλήθ...

Γιατι αποφεύγεις να συνεχιστεί ο ειρμός της σκέψης μου; Το σίγουρο είναι οτι δε φοβάσαι αυτά που θα γράψω και το δωμάτιο το διάλεξες εσύ σκοτεινό όχι για την λυρικότητα του αλλά για να καταφέρεις να δεις τα στοιχειά που νοικιάζουν το ρετιρέ των ονείρων σου, τους καταρράκτες που χύνονται στις λίμνες – εφιαλτες σου.

Ετσι μπράβο, τωρα αρχίζεις να μου αρέσεις αν και απο παρατηρητικότητα πάσχεις. Τα συμπεράσματα που βγάζεις είναι πιο θαμπά και από τζάμι ορεινού καταφύγιου και πιο αυθαίρετα και απο έπαυλη μεσα στο φαράγγι του Βίκου.

Έλα λοιπόν, παραδέξου το καπετάνιε. Απο τότε που φτάσατε στον πύργο ο μόνος τρόπος για να κοιμηθείς είναι στουπί απο το πιοτό στις 6 τα ξημερώματα. Τι σε εμποδίζει λοιπόν να βγεις από την οικία του πραγματικού κοσμου να κάνεις τον περίπατο σου στο υποσυνειδησιακό πάρκο και να επιστρέψεις ένα 8ωρο μετά; Τι κουβαλάνε εκτός απο σένα το ρούμι και η τεκίλα όταν σε βγάζουν σηκωτό με το ζόρι; Τύψεις, ενοχές ή κατι άλλο;

Ώπα τώρα το παράκανες με τον σουρεαλισμό. Αλλα έχεις κάποιο δίκιο. Πιο πολύ με στοιχειώνουν οι επιλογές μου. Εσένα μήπως όχι; Δε θα δεχτώ να μασήσω την καραμέλα «δε μετανοιώνω για τίποτα» όσο εύκολα και αν καταπίνεται, όσο όμορφη κι αν κάνει την αναπνοή μου μετά. Ναι ίσως γι’αυτο δε κοιμάμαι. Αλλά δεν είναι ο λόγος αυτός που έρχομαι εδώ.
Έρχομαι εδώ για να κλάψω και να γελάσω μόνος.
Μονο έτσι
το κλάμα και το γέλιο μου είναι αληθινά.

Γράμματα από τον πόλεμο - Εκκρεμές

Πέρασε ένας μήνας κι εσύ είσαι ακόμη μες σε αυτό το εκκρεμές.

Κάποιες στιγμές ο χρόνος περνούσε γρήγορα κι άστραφτε σαν ασημένιο φίδι.

Κάποιες άλλες σχεδόν σταματούσε, κουλουριαζόταν και γινόταν βώλος από λάσπη.

Μέσα στο θάλαμο βρισιές και γέλια συνωστίζονται.

Κάποιες στιγμές οι άνθρωποι βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους, γαβγίζουν, δαγκώνουν και σέρνονται στο έδαφος. Ή στο υπέδαφος.

Και κάποιες άλλες γίνονται φωτεινοί, γίνονται γροθιά σφιγμένη και στήριγμα ο ένας του άλλου.

Κάθε συναίσθημα είναι έντονο.

Τα νεύρα τεντωμένα. Πριν προλάβεις να χαρείς, απελπίζεσαι. Η μεγαλύτερη έγνοια σου ξαφνικά διαλύεται και γίνεται καπνός.

Μα αμέσως έρχεται σαν την παλίρροια η ανία, να σε αποχαυνώσει. Κάθε συναίσθημα βουλιάζει κι ύστερα πνίγεται στην απάθεια.

Και ψάχνεις ένα λόγο..

Τη μια στιγμή τα πάντα γύρω σου έχουν κάποια ξεκάθαρη αιτία ύπαρξης.

Ξανακοιτάς και όλα έχουν γίνει εντελώς παράλογα.


Αυτό το αδιάκοπο εκκρεμές ονομάζεται στρατός.


Και στους χτύπους του,

ανάμεσα στα δυο του άκρα

που ορίζουν τη ζωή σου,

ο χρόνος σε κρυφοκοιτά.

Δικαιολογίες

Μα τι συμβαίνει; Ειναι δυνατόν να το νοιώθεις μόνο εσύ; Μικροί σεισμοί συγκλονίζουν το βαδισμά σου. Αν δεν είχες τόση εμπιστοσύνη στο μυαλό σου θα πίστευες ότι τρελάθηκες.

Μα... εσύ δεν είχες πότε εμπιστοσύνη στο μυαλό σου, μη κοροιδεύεις...

Ξαφνικά η λογική σου κοιτάει τον γκρεμό φοράει τα γυαλιά της, βγάζει το φρένο από το έλκηθρο και με το υποσυνειδησιακό μπικίνι της να φωσφορίζει στο σκοτάδι κάνει βουτιά στο κενό της αμφιβολίας.

Η ταχύτητα είναι μεθυστική.Λες και το περίμενε καιρό, εκείνη σκύβει μέχρι να γίνει ένα με το έλκηθρο και η αντίσταση του αέρα της επιχειρηματολογίας εκμηδενίζεται. Αν δεν είχες σε τέτοια εκτίμηση τη διαύγεια του νου θα το διασκέδαζες.

Μα... εσυ δεν είχες ποτέ σε εκτίμηση τη διαύγεια του νου, μη κοροιδεύεις...

Εντάξυ είχες ακούσει για την ναυτία της ξηράς αλλά δε περίμενες κάτι τέτοιο. Αρχίζεις να πιστεύεις οτι η φράση «είσαι εξω από τα νερά σου» ντύνει την παρούσα κατάστασή σου με την σοφία του Ποσειδώνα.

Ναι αλλα είσαι ακόμα σε κατάβαση -μη το ξεχνάς αυτό- και οι διαδρομές της πραγματικότητας διακλαδίζονται μπροστά σου. Αν δεν ήσουν οπαδός μιας μοναδικής αλήθειας θα χειροκροτούσες μπροστά στις δυνατότητες που ανοίγονται σε κάθε μέλλον.

Μα... εσύ δεν ήσουν ποτέ φανατικός μιας ιδεολογίας, μη κοροιδεύεις...

Συγκεντρώνεσαι. Στήνεις αυτί. Οι δονήσεις, αυτές που τόσο σε ενοχλούν, προέρχονται από το στήθος σου. Χωρίς να έχεις τη φασαρία του καταστρώματος και την υπόκρουση της άγριας θάλασσας μπορείς πλέον να ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου.

Κι αφού τελειώσαμε με τις δικαιολογίες καπετάνιε, είναι καιρός να το απολαύσεις