Πυρωνεία

Την κοίταξες ξανά. Η νύχτα, τώρα που έπρεπε να κρύβει το δισταγμό σου ήταν φωτεινή. Τι ειρωνεία. Η νύχτα το έχει αυτό, φιλοξενεί το απροσδόκητο, του αλλάζει τα σεντόνια του κάθε πρωί και του σερβίρει την αγαπημένο του πιάτο για μεσημεριανό: την έκφρασή σου

Κάποιοι έχουν ισχυριστεί μάλιστα ότι κρατάει και ένα λεύκωμα με τις εκφράσεις των ανθρώπων κάτι τέτοιες ώρες.
Κάποιοι έχουν ισχυριστεί μάλιστα ότι μετά από διάρρηξη στο σπίτι της έχουν ξεφυλλίσει αυτό το λεύκωμα.
Κάποιοι έχουν ισχυριστεί μάλιστα ότι κρατάει και ένα λεύκωμα με τις εκφράσεις των ανθρώπων την ώρα που ξεφυλλίζουν το πρώτο λεύκωμα.

Και έτσι ξεκινάει ένα fractal σκοτεινιάς, λευκωμάτων και εκφράσεων το οποίο αν το μεγενθύνεις περισσότερο από την αντοχή σου βλέπεις το χρώμα της ειρωνείας.
Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι θα ισχυρίζονταν οτιδήποτε για να εστιαστεί ο κόσμος στα χείλη τους ή για ακριβώς τον αντίθετο λόγο.

Το δροσερό αεράκι που φύσηξε παρασύροντας μακρυά σου τους συνειρμούς πριν γίνουν επικίνδυνοι σήμαινε το τέλος αυτού του καλοκαιριού όπως και το τέλος της σχέσης σας. Τι ειρωνεία.

Η ατμόσφαιρα είχε αποχρώσεις του κόκκινου να ξεπηδούν από το συνηθισμένο μαύρο της νύχτας και ενώ θα μπορούσες να την φανταστείς σαν ματωμένη από τις ραγισμένες καρδιές που δημιουργούσε άλλο ένα τέλος καλοκαιριού, η δικιά σου ήταν ακέραια και σκληρή αν και δε το επιθυμούσες. Τι ειρωνεία.

Και ενώ άνθρωποι χάνανε περιουσίες και καίγονταν ζωντανοί στα χωριά γύρω σας, εσύ προσπαθούσες μάταια για μια τελευταία φορά να βρεις στα μάτια της κάτι από τον εαυτό σου. Γιατί από τόσες φωτιές τριγύρω έτυχε να σβήσει η δική σας φλόγα;