Αποτριχια

Τετοιες ωρες ειναι που λες στον εαυτο σου, "γιατι συνεχιζεις να το κανεις αυτο;". Δυστυχως, ο εαυτος σου δεν ειναι τοσο ομιλητικος πλεον σ αυτες τις συζητησεις. Μετα απο το φιασκο με το φανη (τον φανταστικο παιδικο σου φιλο), κραταει μια σταση επιφυλακτικη με μια μικρη πικρια για τα χαμενα ονειρα της νιοτης του. Σαν 30χρονος αριστερος σε κουβεντα του τυπου "τι χαρακτηριστικα θα πρεπει να εχει η επανασταση και πως θα πετυχουμε τη οριστικη καταργηση της εξουσιας".

Αλλοι θα το ελεγαν ωριμανση και ρεαλισμο, αλλοι θα το ελεγαν παραδοση και εφησυχασμο, αλλα δεν ειμαστε τωρα σε θεση να βαζουμε κι αλλους στην ιστορια. Ηδη οι χαρακτηρες εχουν αρχισει να διαμαρτυρονται για μεγαλυτερους ρολους και περισσοτερες ατακες (εκτος απο τον εαυτο), ο 30χρονος αριστερος δε, αδιαφορωντας τελειως για την αστυνομια πρωτοτυπιας ξεστομισε το "οταν τα γραφαμε εμεις αυτα, εσεις ακομα νομιζατε οτι ο συριζα ειναι αριστερα". Κι ομως υπαρχει χωρος (οπως υπηρχαν και λεφτα).

Εσυ συνεχιζεις, γιατι ξερεις οτι σ' ακουει, "οταν γνωριζεις τη μιση αληθεια πως μπορεις να παρεις σωστες αποφασεις;". Σε κοιταει με ενα βλεμμα που θελει να πει "καποιος επρεπε να κανει κατι". Κοιταζεσαι στον καθρεφτη. Μπροστα σου η μιση αληθεια. Η σκοτεινη πλευρα της σεληνης θα σου θυμιζει τα λαθη σου. Τα λαθη που δεν εμαθες ποτε και δεν ειχες την ευκαιρια να μετανοιωσεις. Κι αυτο σ' ενοχλει πιο πολυ κι απο μυγα που βρεθηκε καταμεσημερα μεσα στη κουνουπιερα σου.

Κοιτας το οργανο του εγκληματος. Κοιτας το χερι σου. Το κραταει. Δεν υπαρχουν δικαιολογιες, δεν υπαρχουν ελαφρυντικα. Χθες το βραδυ φαινονταν ολα σωστα. Στον ωμο σου ο παπαγαλος ονειρευεται ρολους σε διαφημισεις του 80. Κοιτας το καθρεφτη ξανα.

"Γιατι; Γιατι συνεχιζεις να κουρευεσαι μονος χωρις να εχεις πισω καθρεφτη;"