Για φαντάσου

Σου είπε κάποτε ένας :
Φαντάσου έναν άνθρωπο μόνο μες το κρύο να φοβάται το σκοτάδι.

Φαντάσου τον να βρίσκει κι άλλον άνθρωπο, έτσι φοβισμένο και μόνο
Φαντάσου τους να συμφωνούν να μείνουν μαζί για να μη φοβούνται και να μην είναι μόνοι.
Φαντάσου τους να βρίσκουν κι άλλον άνθρωπο μονάχο, μες στον φόβο
Φαντάσου να τον παίρνουν μαζί τους
Φαντασου να βρισκουν κι αλλον, κι άλλον, κι άλλον, κι άλλον
Φαντάσου τους να αποφασίζουν να μείνουν κάπου μόνιμα
Φαντάσου να τα καταφέρνουν καλά και να μην είναι πια μόνοι και να μη φοβούνται
Φαντάσου να το μάθουν αυτό το μέρος κι άλλοι μόνοι,φοβισμένοι άνθρωποι
Φαντάσου να αποφασίζουν και να πηγαίνουν σε εκείνο το μέρος
Φαντάσου να το κάνουν αυτό κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι κι άλλοι
Φαντάσου τελικά να γίνονται τόσοι πολλοί που να μην γίνεται να γνωρίζεται κάποιος με όλους τους άλλους
Φαντάσου να αρχίζουν να φοβούνται αυτούς που δε γνωρίζουν
Φαντάσου να αρχίζουν να εμπιστεύονται όλο και λιγότερους γύρω τους από αυτό το φόβο

Φαντάσου έναν άνθρωπο μόνο μες την πόλη να φοβάται τους ανθρώπους.

Του απάντησες :
Φαντάσου να ήταν τα πράγματα τόσο απλά

Κι αυτός :
Φαντάσου να μην ήταν

Όπερ έδει δείξαι

Σηγκωνεις τα μάτια σαν να ταν δυο βαριές πέτρες. Με το βλέμμα σου σαν να προσπαθείς να χτίσεις ολο τον ορίζοντα και ενώ ψαχνεις το οπτικό σου πεδίο για αυτό που σου λείπει, λιθαράκι λιθαράκι, φτιάχνεις ενα τοίχο αδιαπέραστο. Μα να θυμάσαι

Τη στιγμή που εσύ θέλεις μια αλλαγή κάποιος θέλει σταθερότητα
Τη στιγμή που σου λείπουν οι φίλοι σου κάποιος θέλει να μείνει μονος του
Τη στιγμή που πεινάς καποιος τρωει του σκασμού και το μετανοιώνει αμέσως
Τη στιγμή που είσαι πηγμένος στη δουλειά καποιος βαριέται που κάθεται
Τη στιγμή που ψάχνεις μια ποιότητα κάποιος θέλει επιτέλους κατι ανάλαφρο
Τη στιγμή που θές κόκκινο κάποιος θέλει πράσινο

Και ο κατάλογος προχωράει και φτάνει μέχρι τη σελίδα που αναφέρει με μικρά γράμματα στην 5η υποσημείωση :

Η διάρκεια της ευτυχίας τείνει στο μηδέν όσο η απόσταση σου από αυτή τείνει στο μηδέν.

Ακολουθούν 20 σελίδες απόδειξης και ενω απορροφάσαι από τη λογική και την αρτιότητα των επιχειρημάτων και των βημάτων οι ώρες περνούν μέσα από καλύβα σου αυτό το καλοκαιρινό βράδυ, σαν να ναι κάποια χρονική λεωφόρος πριν από τριήμερη αργία.

Η αλήθεια είναι εκεί σου χαμογελάει, σε παροτρύνει «διάβασε ενα τύπο ακόμα», «σημείωσε το αυτό θα χρειαστεί μετά» και ο συγγραφέας ξεδιπλώνει το μαθηματικό του ταλέντο σαν καλλιτέχνης που έχει φάει ένα λειβάδι παραισθησιογόνα μανιτάρια.
Η 20η σελίδα είναι η πιο δύσκολη και σε βρίσκει το ξημέρωμα να πλησιάζεις την έξοδο από το λαβύρινθο του ορθού λόγου, 4...3...2 σειρές μένουν μόνο για να αποδειχθεί...

Σταματάς. Σηκώνεσαι,σβήνεις το κερί και πέφτεις για ύπνο με ένα χαμόγελο. Το πιο εποικοδομητικό χαμένο σου βράδυ μόλις τελείωσε. Το ανοιχτό βιβλίο, ανικανοποίητο μένει στο τραπέζι και η τελευταία πρόταση αντηχεί στις σελίδες του:

...το οποίο ισχύει αν δεχθούμε ότι οι κλισέ δηλώσεις είναι αληθείς.

Ενα τραγούδι για τον πύργο

Well my friends are gone and my hair is grey
I ache in the places where I used to play
And I'm crazy for love but I'm not coming on
I'm just paying my rent every day
Oh in the Tower of Song

I said to Hank Williams: how lonely does it get?
Hank Williams hasn't answered yet
But I hear him coughing all night long
A hundred floors above me
In the Tower of Song

I was born like this, I had no choice
I was born with the gift of a golden voice
And twenty-seven angels from the Great Beyond
They tied me to this table right here
In the Tower of Song

So you can stick your little pins in that voodoo doll
I'm very sorry, baby, doesn't look like me at all
I'm standing by the window where the light is strong
Ah they don't let a woman kill you
Not in the Tower of Song

Now you can say that I've grown bitter but of this you may be sure
The rich have got their channels in the bedrooms of the poor
And there's a mighty judgement coming, but I may be wrong
You see, you hear these funny voices
In the Tower of Song

I see you standing on the other side
I don't know how the river got so wide
I loved you baby, way back when
And all the bridges are burning that we might have crossed
But I feel so close to everything that we lost
We'll never have to lose it again

Now I bid you farewell, I don't know when I'll be back
There moving us tomorrow to that tower down the track
But you'll be hearing from me baby, long after I'm gone
I'll be speaking to you sweetly
From a window in the Tower of Song

Yeah my friends are gone and my hair is grey
I ache in the places where I used to play
And I'm crazy for love but I'm not coming on
I'm just paying my rent every day
Oh in the Tower of Song

Tower of Song - Leonard Cohen