Η επαίτιος και το δείλημμα.

Ξύπνησε για τα καλά ο τίγρης μέσα μου και γυρεύει να με κάνει του χεριού του.

Σε μερικές μέρες κλείνω ένα χρόνο δουλειάς.

Είναι η πρώτη μου εργασιακή επέτειος.

Πριν μερικές ώρες επέστρεψα από το μέρος που έζησα τα πιο ουσιώδη χρόνια της ζωής μου.

Κουβέντιασα πάλι με τους φίλους μου, διαβάσαμε την ίδια σιγουριά στα βλέμματα μας, μετρήσαμε το μέλλον μας.

Κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δύο βρίσκεται η αιτία.

Ο τίγρης χαμογελά, δείχνει τα δόντια του και η μουσική των Χαΐνιδων αντηχεί κάπως παράταιρα στα αυτιά μου.

Όπως σε κάθε επέτειο, οφείλεις να ζυγίσεις το βάρος των επιλογών σου.

Αν το κάνεις μόνος σου μπορείς να δώσεις χίλια άλλοθι.

Να κλέψεις λίγο στο ζύγι.

Αν το κάνεις με τους φίλους σου;

Σίγουρα πιο εύκολα κρύβεσαι από τον εαυτό σου, από ότι από τους φίλους σου.

Κι έτσι τώρα κοιτάζω τη δουλειά μου – ναι αυτή τη δουλειά με τις τόσες προοπτικές και τις τόσες υποσχέσεις – και αναρωτιέμαι τι σχέση έχουν όλα αυτά με όσα εγώ θέλω.

Οι λόγοι που με έβαλαν σε αυτή τη δουλειά, έχουν από καιρό πάψει να υπάρχουν.

Κατά βάθος το ήξερα πως κάποια στιγμή θα τα παρατούσα.

Όμως αυτό το «κατά βάθος», πολλές φορές γίνεται απλά καθησυχασμός.

Αντί για παραίτηση, ζεις μία ατελείωτη παράταση.

Κι όταν έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις πια πως ήρθε η ώρα του διλήμματος, αυτό που σε εμποδίζει να αποφασίσεις δεν είναι το βάρος της απόφασης, αλλά μία ύπουλη και καθημερινή δειλία.