Η επαίτιος και το δείλημμα.

Ξύπνησε για τα καλά ο τίγρης μέσα μου και γυρεύει να με κάνει του χεριού του.

Σε μερικές μέρες κλείνω ένα χρόνο δουλειάς.

Είναι η πρώτη μου εργασιακή επέτειος.

Πριν μερικές ώρες επέστρεψα από το μέρος που έζησα τα πιο ουσιώδη χρόνια της ζωής μου.

Κουβέντιασα πάλι με τους φίλους μου, διαβάσαμε την ίδια σιγουριά στα βλέμματα μας, μετρήσαμε το μέλλον μας.

Κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δύο βρίσκεται η αιτία.

Ο τίγρης χαμογελά, δείχνει τα δόντια του και η μουσική των Χαΐνιδων αντηχεί κάπως παράταιρα στα αυτιά μου.

Όπως σε κάθε επέτειο, οφείλεις να ζυγίσεις το βάρος των επιλογών σου.

Αν το κάνεις μόνος σου μπορείς να δώσεις χίλια άλλοθι.

Να κλέψεις λίγο στο ζύγι.

Αν το κάνεις με τους φίλους σου;

Σίγουρα πιο εύκολα κρύβεσαι από τον εαυτό σου, από ότι από τους φίλους σου.

Κι έτσι τώρα κοιτάζω τη δουλειά μου – ναι αυτή τη δουλειά με τις τόσες προοπτικές και τις τόσες υποσχέσεις – και αναρωτιέμαι τι σχέση έχουν όλα αυτά με όσα εγώ θέλω.

Οι λόγοι που με έβαλαν σε αυτή τη δουλειά, έχουν από καιρό πάψει να υπάρχουν.

Κατά βάθος το ήξερα πως κάποια στιγμή θα τα παρατούσα.

Όμως αυτό το «κατά βάθος», πολλές φορές γίνεται απλά καθησυχασμός.

Αντί για παραίτηση, ζεις μία ατελείωτη παράταση.

Κι όταν έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις πια πως ήρθε η ώρα του διλήμματος, αυτό που σε εμποδίζει να αποφασίσεις δεν είναι το βάρος της απόφασης, αλλά μία ύπουλη και καθημερινή δειλία.

8 σχόλια:

αλκιμήδη είπε...

Τετριμένον αλλά θα το πω, "Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού". Πόσο μάλλον αν το προσωρινο ντύνεται ως μόνιμο αρχικά.
Όχι μόνο δειλία, αλλά και συνήθεια, και βόλεμα, και αναβλητικότητα, είναι πολλά τα εμπόδια που στέκονται μπροστά μας, και ουχί μόνον σε θέματα δουλείας.
Καλημέρα

Epsilon είπε...

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία... ρίσκαρε, είμαι σίγουρη ότι ακόμα κι αν αποτύχεις, πάλι κερδισμένος θα είσαι!

Lady Lilith είπε...

Μια στιγμή ασυνήθιστου θάρρους...

Σε φιλώ

Ανώνυμος είπε...

Η τίγρη

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί

Μάλλον σ' αυτό το τραγούδι αναφέρεσαι μόνο που εγώ το έχω ακούσει από τον Ψαραντώνη

Ανώνυμος είπε...

Πότη, απο τον εαυτό μας δεν μπορούμε δυστυχώς να κρυφτούμε,κάποια μέρα θα μας βρεί.Όσο για την δουλειά, ο λόγος είναι πάντα ένας, το χρήμα.

I.P.Potis είπε...

Καλημέρα, παραιτήθηκα.

@καρυ, ναι αυτό είναι. Το έχουν γράψει η Χαϊνηδες, το τραγουδάει ο Ψαραντώνης.

Bonnie είπε...

δειλία ή έμφυτη συστολής; δεν θέλω να αποφασίζω πλέον!

fieryfairy είπε...

παραίτηση ή παράταση ε; εγώ διάλεξα την παραίτηση επίσης. όλα μια απόφαση είναι, λέω σε φίλους που περνούν κάτι παρόμοιο και μου λένε, μα τι λες, υπάρχουν πολλά να σκεφτείς... όλα άλλοθι να κρύψουν τη δειλία

το ποστ σου αυτό με εκφράζει πολύ
καλό μεσημέρι:-)