Ραντεβού στα τυφλά

Χθες το βράδυ βγήκε για πρώτη φορά ραντεβού στα τυφλά.

Πήγε πρώτος στο συμφωνημένο εστιατόριο και περίμενε. Δεν ήξερε απολύτως τίποτα για εκείνη.

Το ραντεβού τους προέκυψε εντελώς τυχαία. Ακόμη πιο τυχαία και από όσα μας συμβαίνουν καθημερινά

Περίμενε.

Και κάποια στιγμή μύρισε ένα έντονο άρωμα και άκουσε μια φωνή από πίσω του.

«Γιάννη?»

Δεν πρόλαβα να γυρίσει. Το εστιατόριο βυθίστηκε στο σκοτάδι.

«Ραντεβού στα τυφλά?»

Γελάσαν κι οι δύο.

Κάθισε απέναντι του, κάπου στο σκοτάδι. Κάπου ανάμεσα στις σκέψεις του.

Μιλήσαν για ώρα.

Μίλαγαν για ώρα και το φως δεν έλεγε να έρθει. Μα όσο πιο πολύ αργούσε, τόσο πιο οικεία ένιωθαν.

Μοιράζονταν τις σκέψεις τους με ένα τρόπο πρωτόγνωρο.

Άρχισαν να γνωρίζονται, δίχως το φόβο της αποκάλυψης. Δίχως το βλέμμα του άλλου να φρενάρει τους εαυτούς τους.

Ίσως και να πίστεψαν πως το φως δε θα έρθει ποτέ.

Καμιά φορά το σκοτάδι φωτίζει δυο ανθρώπους περισσότερο από ότι το άπλετο φως.

Και όσο περνούσε η ώρα, το φως άρχισε να γίνεται απειλή. Μια σκοτεινή απειλή.

Κάθε λεπτό που περνούσε μπορεί να έφερνε το τέλος.

Κάθε πρόταση μπορεί και να ήταν η τελευταία σκοτεινή πρόταση.

«Φεύγουμε?», της είπε.

«Πάμε», του απάντησε.

Πρώτα έφυγε εκείνη. Ύστερα αυτός.

Όλη η πόλη έμοιαζε να χει σβήσει. Παραξενεύτηκε.

Μόνο η παλιά επιγραφή του εστιατορίου αναβόσβηνε όλο χαρά. Ή όλο χάρη.

Το ένα μετά το άλλο τα τέσσερα γράμματα της. Τέσσερα διαφορετικά χρώματα.

«Blog».