Η πραγματικότητα πίσω από τη φούστα

- Σου αρέσει η καινούρια μου φούστα?
- Μια χαρά είναι.
- Σίγουρα, σ’ αρέσει?
- Ναι βρε.

Επιστρέφει στην εφημερίδα του.

- Κοίτα την λίγο πιο καλά. Μου κάνει καλή εφαρμογή?
- Ε, εντάξει καλή είναι.
- Τι εννοείς εντάξει?
- Έχεις και πιο όμορφες φούστες, αλλά δεν είναι κι άσχημη.
- Α, τώρα δεν είναι και άσχημη. Κατάλαβα.

Αφήνει την εφημερίδα του.

- Τι κατάλαβες πάλι?
- Γιατί δε μου λες από την αρχή πως δε σου αρέσει?
- Μα τώρα γιατί το λες αυτό?
- Γιατί πάντα το ίδιο κάνεις. Δε μου λες από την αρχή ότι δε σ’ αρέσει για να μη με στεναχωρήσεις.
- Δηλαδή θες να σε στεναχωρήσω?
- Είδες που δε σ’ αρέσει.
- Γενικά μιλάω παιδί μου.
- Εσύ μόνο γενικά μιλάς.

Προσπαθεί να ξαναπιάσει την εφημερίδα του.

- Ξέρεις κάτι?
- Τι?
- Δεν με προσέχεις καθόλου.
- Αφού σου είπα μια χαρά είναι.
- Αυτή η φούστα δεν είναι καινούρια.
- Τι εννοείς ‘δεν είναι καινούρια’?
- Εννοώ δεν είναι καινούρια! Την έχω από πέρυσι το Σεπτέμβρη.
- Κι έλεγα τι μου θυμίζει...
- Ναι, πριν ένα χρόνο σου άρεσε και τώρα τι σου θυμίζει.

Η εφημερίδα ξανά στο τραπέζι.

- Καλά, τότε γιατί με ρωτάς?
- Ήθελα να δω πόση σημασία μου δίνεις. Κι από ότι βλέπω...
- Πρέπει δηλαδή να ξέρω την γκαρνταρόμπα σου απ’ έξω?
- Εγώ δηλαδή πως ξέρω τη δικιά σου?
- Εγώ έχω δέκα ρούχα όλα κι όλα, όχι όπως εσύ.
- Αν μου έδινες σημασία θα τα ήξερες.

Η εφημερίδα χασμουριέται.

- Ξέρεις τι κάνεις τώρα, συνδέεις δυο άσχετα πράγματα και βγάζεις ένα λάθος συμπέρασμα.
- Δεν είναι δυο άσχετα πράματα. Είναι η πραγματικότητα.
- Μωρό μου η πραγματικότητα είναι υποκειμενική.
- Μωρό μου είσαι μαλάκας.