Θα σου πω μια ιστορία

Δεν είμαι ψεύτης. Απλά μου αρέσει να φτιάχνω ιστορίες.

Θα σου πω όμως μια ιστορία αληθινή, που δεν την έφτιαξα εγώ.
Τη βρήκα να με περιμένει ξαπλωμένη στην πετσέτα της.

Στην παραλία.

Η παραλία μας φέρνει όλους πιο κοντά. Εννοώ μια παραλία πήχτρα στον κόσμο.
Εμένα με έφερε δίπλα σε μια ώριμη κυρία και τη φίλη της.

Ίσως όχι και τόσο ώριμη.

Ούτε τόσο κυρία.

Αλλά πάλι, ποιος είμαι εγώ για να κρίνω τους σκοπούς και τα κίνητρα μιας μητέρας.

Αφηγήθηκε στη φίλη της μια ιστορία. Και την αφηγήθηκε με περηφάνια και σιγουριά, με τη σιγουριά της μάνας που κάνει το σωστό για το παιδί της.

Ο γιος της τώρα είναι 22 χρονών, αλλά εμείς θα ταξιδέψουμε 6 χρόνια πριν.

Τότε ήταν 16 και είχε γενέθλια.

Τα γιόρτασε σε ένα μπαράκι με τους φίλους του, ήταν μεγάλος πια. Αυτό όμως που του συνέβη εκείνη τη νύχτα, ξεπερνούσε κάθε εφηβικό του όνειρο.

Γνώρισε μια κοπέλα. Τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη του, αρκετά εντυπωσιακή, από εκείνες που τριγυρίζουν στις φαντασιώσεις ενός δεκαεξάχρονου.

Εκείνη τη νύχτα των γενεθλίων του λοιπόν, διάβηκε το κατώφλι του σπιτιού της.
Η επόμενη μέρα τον βρήκε στον κόσμο των μεγάλων.

Δεν ξέρω αν την ξαναείδε ή αν έστω την αναζήτησε.

Ξέρω μονάχα πως η μητέρα του, περιχαρής, δήλωνε έξι χρόνια μετά πως εκείνη πλήρωσε την πόρνη για να τον βάλει στο κρεβάτι της. Για να τον ξεγελάσει.

Έπρεπε να φανεί φυσικό. Πειστικό.

Πραγματικό.

Ξέρω μονάχα πως ίσως και να μην έχει σημασία που η πραγματικότητα του δεν είναι πραγματική. Τις βεβαιότητες μας εμείς οι ίδιοι τις φτιάχνουμε.

Τα γεγονότα είναι ένα άλλοθι.

Και η άγνοια δικαίωμα μας.

Οι ιστορίες μας είναι αληθινές, είτε τις φτιάχνουμε, είτε τις ζούμε, είτε απλά μας προσπερνάνε.

Για αυτό σου λέω, δεν είμαι ψεύτης, η πραγματικότητα είναι υποκειμενική.