Στην μπάρα

Χθες το βράδυ βγήκα μετά από πολύ καιρό. Πήγα σε ένα μπαράκι που πάω τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι από εκείνα τα μέρη που δε δυσκολεύεσαι να γνωριστείς με τους υπόλοιπους θαμώνες και όσους δουλεύουν εκεί.

Τουλάχιστον μετά από κάποια ώρα. Ή μετά από κάποια ποτά.

Κοίταξα τον μπάρμαν. Εικοσιοκτώ, έκανε αυτή του δουλειά δέκα χρόνια, γοητευτικός. Λες και όλα αυτά τα χρόνια, η γοητεία του μπαρ, σιγά σιγά, αποτυπώθηκε στα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Μου είχε πει πολλές φορές πόσο τον είχε κουράσει η νύχτα. Πως συχνά σκεφτόταν να τα παρατήσει.

Τον είχε κουράσει το αλκοόλ και ο ύπνος με το πρώτο φως του ήλιου,
Το πρόχειρο φαγητό, οι ίδιες συζητήσεις στην μπάρα.
Το άσκοπα ξοδεμένο σπέρμα.

Πως κοιτούσε τους θαμώνες και ζήλευε την απλή καθημερινότητα τους.
Τη σιγουριά και την εξασφάλιση. Το πρωινό ξύπνημα και τα πουκάμισα τους.
Ακόμα και τη ρουτίνα τους. Την ηρεμία της ρουτίνας τους.

Αλλά αυτή ήταν η δουλειά του. Και ήταν καλός σε αυτή.

Κοίταξα και γύρω μου. Τους θαμώνες.

Ήταν φανερό στα μάτια τους, πόσο πολύ ζήλευαν τον μπάρμαν. Ποιος ξέρει ίσως κάποιοι και να τον φθονούσαν ακόμα.

Μάλλον θα σκέφτονταν το αυριανό τους ξύπνημα. Ή τη μιζέρια στη δουλειά. Τα αφεντικά τους, τη γκρίνια.

Τη ρουτίνα.

Ο διπλανός μου τον κοίταζε επίμονα, έτσι όπως φλέρταρε με όλες τις γυναίκες που ήταν ακουμπισμένες στην μπάρα. Τον είδα να κοιτάζει ύστερα την κοπέλα του, μπορεί να ήταν και η γυναίκα του δεν ξέρω.

Απογοητευμένος; Ούτε αυτό το ξέρω. Σίγουρα όχι ερωτευμένος.

Δεν ήταν άσχημος. Ήταν απλά συνηθισμένος. Ήταν απλά άλλο ένα πουκάμισο.

Κι όμως αν ήταν αυτός πίσω από την μπάρα...

Γύρισα στο ποτό μου.

Τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά σκέφτομαι πως η ευχή του ενός μπορεί να είναι η κατάρα ενός άλλου.

Και καμιά φορά φαντάζομαι πως παραπατώ σε μια στενή στενή μπάρα.