άυπνος

Ήμουν άυπνος τρεις μέρες. Μαύρος καφές, πικρός και ένα τασάκι γεμάτο τσιγάρα, στο ραδιόφωνο μόνο παράσιτα, η τηλεόραση κλειστή και στην κουζίνα η μυρωδιά του βραστού. Το σπίτι κατά τα άλλα ήταν καθαρό, πεντακάθαρο, θύμιζε ψυγείο στο χρώμα και το ένιωθες μάλλον περισσότερο εχθρικό, παρά οικείο.

«Λοιπόν;».

Εκείνος ήταν πιο ψηλός από εμένα, είχε ίσιο μαλλί κοντό και χωρίστρα. Φορούσε μια μάσκα σοβαρότητας, κι είχε τα γυαλιά του ακουμπισμένα στην άκρη της μύτης του. Κουρασμένος, αλλά αξιοπρεπής.

«Δεν θέλω να ξαναδώ το ίδιο όνειρο», είπα.

«Είναι λίγο αργά για αυτό δε νομίζεις;».

Η φωνή του ήταν μαλακή, τα χέρια του ακουμπούσαν στο τραπέζι. Μαζί και το βλέμμα του. Δημιούργημα της φαντασίας μου, ο άντρας που δε με άφηνε να κοιμηθώ, ο βασανιστής μου. Ερχόταν κάθε βράδυ στον ύπνο μου και με συναντούσε – πάντοτε στο ίδιο γυμνό δωμάτιο, πάντοτε με τον ίδιο τρόπο.

Ονειρευόμουν πως δεν με άφηνε να κοιμηθώ.

«Πάλι αποκοιμήθηκα ε;»

Έγνεψε καταφατικά.

«Κι όμως εσύ με κρατάς ξύπνιο! Γιατί; Πότε θα με αφήσεις επιτέλους να κοιμηθώ; Τι θέλεις να συζητήσουμε πάλι απόψε; Γιατί με βασανίζεις έτσι; Γιατί; Απάντησε μου επιτέλους!»

Δε μίλησε. Έμεινε για ώρα ακίνητος κι ύστερα σήκωσε απαλά το βλέμμα. Παρατήρησα για άλλη μια φορά τις βαθιές ρυτίδες του γύρω από τα μάτια, την κούραση και το σκοτάδι πίσω από αυτά.

«Μου κάνεις όλες αυτές τις ερωτήσεις, δε σε κατηγορώ. Θα ήθελα όμως να τις ξανασκεφτείς, αφού πρώτα θα σου κάνω κι εγώ μία».

Περίμενα την ερώτηση. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να περιμένω. Χτύπησα νευρικά τα δάχτυλα μου. Άναψα τσιγάρο. Ήπια μια γουλιά καφέ.

Ερώτηση δεν ήρθε.

Για άλλη μια φορά ξύπνησα κουρασμένος. Για άλλη μια φορά ο νυχτερινός μου επισκέπτης δεν απάντησε. Η νύχτα πέρασε κι εγώ έμεινα ξάγρυπνος στο όνειρο μου.

Σου διηγούμαι ετούτη την ιστορία απόψε, γιατί τις τελευταίες μέρες όταν ξυπνάω νυσταγμένος το πρωί, στο νου μου γυροφέρνω μια ερώτηση.

Ποιος είναι άραγε ο βασανιστής και ποιος ο αιώνιος αιχμάλωτος;