κοΛαζ

Ψιχαλίζει.

Η Αθήνα, νυχτερινή και όμορφη, σου χαμογελάει. Περπατάς, ανάμεσα σειρήνες και αόρατα βεγγαλικά.

Ένα άδειο ταξί σε προσπερνάει.

Ο άντρας με το ξεθωριασμένο πουκάμισο, καπνίζει και κοιτάζει τους περαστικούς, να περπατάνε αδιάφορα.

Ένας από αυτούς του επιστρέφει το βλέμμα.

Σαν αντανάκλαση.

Ή σαν την τελευταία γουλιά από το ποτό σου, αυτήν που την πίνεις κοιτάζοντας την πόρτα.

Η στάση των λεωφορείων περιμένει καρτερικά το τελευταίο δρομολόγιο.

Ακούς κάποιον να σιγοτραγουδάει το αγαπημένο σου τραγούδι.

Οχτώ τηλεοράσεις πίσω από μια βιτρίνα παίζουν κάντυ κάντυ.

Κι ένας πλανόδιος κουβαλάει το σαλόνι σου στον πάγκο του.

Ο σκύλος που κυνηγάει τα αυτοκίνητα.

Με πείσμα.

Το πείσμα μας είναι η τελευταία μας ελπίδα.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, μου είχες πει. Όμως τελικά εκείνη πεθαίνει προτελευταία.

Γιατί τελευταίος πεθαίνει πάντα ο ελπίζων.

Όμως, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα, μια πολύ μικρή πιθανότητα, ο ελπίζων, την τελευταία στιγμή, μόνο την τελευταία στιγμή, να τη γλιτώσει.

Κι έτσι από ελπίζων, να παραμείνει για πάντα επιζών.

Και το χαμένο λ να γίνει η αφορμή για μια καινούργια λέξη.

Ή πρόταση ή μια ολόκληρη ιστορία.

Κι ας έχει κοιμηθεί τέτοια ώρα η πόλη.

Εσύ πια βρίσκεσαι στο κέντρο της πλατείας.

Κολλάς τις εικόνες, τις ράβεις με κλωστή από τον Πλούτωνα.

Αναμνήσεις, εικόνες που παίζουν πίσω από τα μάτια σου και μια τυφλή αισιοδοξία για την αυριανή μέρα, που

μπορεί να μοιάζει τόσο με τη χθεσινή, αλλά ξέρεις πως απέχει όσο η πραγματικότητα από την φαντασία.

Μπροστά σου ένα αυθόρμητο κολάζ.

Κι εσύ κολλάς.