πλάνο αέρος

Στο αεροδρόμιο, αφού χάζεψε λίγο τα duty free και βεβαιώθηκε ότι δεν είχε αρκετά χρήματα και διάθεση για να αγοράσει κάτι, κάθησε απέναντι από τον πίνακα αναχωρήσεων. Έτσι δε θα έχανε την πτήση του με τίποτα. Έφευγε από μία γυναίκα και πετούσε για μια άλλη.

Το μοναδικό σημείο συνάντησης τους ήταν εκεί, γραμμένο στο φωτεινό πίνακα των αναχωρήσεων.

Τα μεγάφωνα ανακοίνωσαν την πτήση του, ο πίνακας αναβόσβησε τρεις φορές. Γαλάζιος. Προχώρησε στον έλεγχο και περίμενε για μερικά λεπτά στην ουρά. Τις αποσκευές του τις είχε ξεφορτωθεί αρκετή ώρα πιο πριν. Είχε πάρει μαζί μόνο τα απαραίτητα, τα υπόλοιπα άνηκαν στο παρελθόν.

Ανυπομονούσε να φύγει. Νοσταλγούσε ήδη το αεροδρόμιο που αποχωριζόταν. Πάντα αγαπούσε τα αεροδρόμια, ίσως γιατί του υπενθύμιζαν την πληθώρα των προορισμών που μπορούσε να επιλέξει. Ή μπορεί να το προκαλούσε αυτό ο φόβος του για τον επερχόμενο - σύντομο ή και οριστικό, ποιος ξέρει; - αποχωρισμό του από τη σιγουριά του εδάφους. Ναι, το αγαπάς λίγο παραπάνω το έδαφος όταν πρόκειται να το χάσεις.

Καθώς βάδιζε στη φισούνα, ένιωσε να τον κατακλύζει εκείνο το τρομακτικό συναίσθημα που σε κάνει να θέλεις την τελευταία στιγμή να εγκαταλείψεις το ταξίδι σου και να αφήσεις το αεροπλάνο, το αεροδρόμιο, να τα αφήσεις όλα και να επιστρέψεις σπίτι σου. Η τρομακτική βεβαιότητα πως βαδίζεις, παραδομενος στη μοίρα σου, προς το επόμενο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα. Όμως, όπως συμβαίνει πάντα, εκείνος συνέχισε, όπως και ο διπλανός του - αντάλλαξαν μάλιστα εκείνο το καθησυχαστικό βλέμμα του κοινού τους τρόμου μπρος στο αβέβαιο - συνέχισε και επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο.

Το αεροπλάνο απογειώθηκε όπως όφειλε στον πιλότο και στους επιβάτες του και να που τον βλέπουμε τώρα, καθισμένο δίπλα στο παράθυρο του να χαζεύει τις Άλπεις κάπως αφηρημένα, να είναι χαμένος σε σκέψεις που δεν προδίδουν κάποιο χαρακτηριστικό ανησυχίας στο πρόσωπο του. Τον βλέπουμε που χαϊδεύει με τις άκρες των δαχτύλων του, τη ζώνη που τον κρατάει δεμένο στο στενό κάθισμα του και σχεδόν να χαμογελά. Ίσως να σκέφτεται τη γυναίκα που τον περιμένει. Ίσως να σκέφτεται τη γυναίκα που αφήνει. Οι σκέψεις αυτές μοιάζουν να τον ευχαριστούν.

Κατά βάθος όμως, εκείνο που τον ευχαριστεί περισσότερο και ταυτόχρονα τον βυθίζει σε πελάγη μελαγχολίας, είναι η πτήση.

Κι ο θεός ρίχνει τα ζάρια του και κάνει πως δε βλέπει.