αύριο ή μεθαύριο

Όταν του ανακοίνωσαν πως θα πεθάνει το πήρε μάλλον ψύχραιμα. Ίσως να σκέφτηκε πως και αυτοί που τόσο αδιάφορα του το έλεγαν θα είχαν την ίδια ακριβώς μοίρα. Κάποια στιγμή. Όμως λίγο αργότερα καθισμένος στο κρεβάτι του άρχισε να σφίγγει με δύναμη τα δάχτυλα των χεριών του. Ήταν χλωμός και το φως της λάμπας τον έκανε να δείχνει ακόμη χλωμότερος. Έγειρε πίσω και καθώς το μικρό του δωμάτιο ήταν τώρα πια άδειο, άρχισε να σφυρίζει ένα τραγούδι που άκουσε χθες ή προχθές στο ραδιόφωνο. Η ώρα περνούσε και τα χείλη του κουράστηκαν, ίσως και τα αυτιά του να ακούνε τον ίδιο μονότονο σκοπό. Με μια απότομη κίνηση σηκώθηκε και πλησίασε τη βιβλιοθήκη του.
Έπιασε ένα βιβλίο στην τύχη και το άνοιξε στη μέση. Προς μεγάλη του έκπληξη διάβασε για κάποιον που μόλις ανακάλυψε πως πρόκειται να πεθάνει. Το έκλεισε και άνοιξε κάποιο άλλο. Η έπληξη του μεγάλωσε κι άλλο καθώς διάβασε την ίδια ιστορία ελαφρώς παραλλαγμένη. Άνοιξε και τρίτο βιβλίο, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Συνέχισε να ανοίγει το ένα βιβλίο μετά το άλλο διαβάζοντας παραλλαγές της ίδιας αιώνιας ιστορίας, μέχρι που ξημέρωσε.
Τότε, ένιωσε πως και ο δικός του θάνατος ήταν κοντά. Στεναχωρέθηκε που πέρασε το τελευταίο του βράδυ έτσι, διαβάζοντας για θανάτους άλλων, αλλά ύστερα απο λίγο παρατήρησε πως αν συγκέντρωνε όλες αυτές τις μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες διαφορές στις ιστορίες που διάβασε, τότε σχηματιζόταν μια πολύ διαφορετική ιστορία. Ήταν η ιστορία ενός χαρταετού και μίας τυφλόμυγας, που συναντήθηκαν μέσα στη νύχτα για να χωρίσουν την αυγή, ενός καλόγερου που ξεστράτισε και έχασε το δρόμο του για να τον βρει ξανά σε ένα πειρατικό καράβι και ενός άντρα που κάποτε ήταν παιδί, γιος ωρολογοποιού, και κρύφτηκε χωρίς καμιά αιτία ή αφορμή μέσα σε ένα ρολόι για δέκα ολόκληρα χρόνια.
Κατάλαβε πως τα βιβλία αυτά μέσα στις άπειρες παραλλαγές ενός ασήμαντου θανάτου, μιλούσαν για τη ζωή του. Κατάλαβε επίσης, πως μπορεί να ζεις περιμένοντας να πεθάνεις, ή να περιμένεις να πεθάνεις ζώντας.
Τελικά δεν πέθανε εκείνο το πρωί. Ούτε το επόμενο.