Νύχτα πλατεία
Είμαι στην Πάτρα, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, ανάμεσα σε δυο μικρούς λόφους απο σκουπίδια και πίνουμε μπύρες.
Ένα μικρό παιδί πετάει χαρταετό και ένα πιο μεγάλο φωτογραφίζει το φεγγάρι.
Έχει φως. Περισσότερο από όσο χρειάζεται.
Οι άνθρωποι πάντοτε φοβούνταν το σκοτάδι.
Τώρα, στο σκοτάδι φοβόμαστε τον άνθρωπο.
Και υπερβάλλουμε με φως.
Και χάνουμε τα άστρα.
Όμως είμαι αισιόδοξος, γιατί στην πλατεία έχει ακόμη κόσμο.
Όπως και στα μικρά σκοτεινά δρομάκια.
Κανείς δε βιάζεται να κοιμηθεί απόψε.
Κάποιοι μετράνε τα αμέτρητα σκουπίδια.
Και τα παιδιά πίσω απ΄το φως τα ξεχασμένα άστρα.
5 σχόλια:
Hello. This post is likeable, and your blog is very interesting, congratulations :-). I will add in my blogroll =). If possible gives a last there on my blog, it is about the Câmera Digital, I hope you enjoy. The address is http://camera-fotografica-digital.blogspot.com. A hug.
Hello. This post is likeable, and your blog is very interesting, congratulations :-). I will add in my blogroll =). If possible gives a last there on my blog, it is about the MP3 e MP4, I hope you enjoy. The address is http://mp3-mp4-brasil.blogspot.com. A hug.
Μου θύμησες την αρχή από ένα τραγούδι ενός φίλου : " There are so many lights, that I can't see the stars! Please turn them all off!"
"Οι άνθρωποι πάντοτε φοβούνταν το σκοτάδι.
Τώρα, στο σκοτάδι φοβόμαστε τον άνθρωπο."
Και πάλι εύστοχος στα παιχνίδια με τις λέξεις!
"Κάποιοι μετράνε τα αμέτρητα σκουπίδια.
Και τα παιδιά πίσω απ΄το φως τα ξεχασμένα άστρα."
Διαφορά εστίασης; Διαφορά φιλοσοφίας; Διαφορά φθοράς;
Μήπως φταίει που όσο μεγαλώνουμε μικραίνουν τα όνειρα μας;
Το ζήτημα δεν είναι τι φταίει.
Είναι να μην ξεχνιόμαστε.
Στον πρωτο (ή δευτερο;) παραλληλο μετα τα περιφημα Σκαλακια της Πατρας, ειναι κατι αλλα πιο σκοτεινα.
Εκει τα παιδια ανταλλαζαν τα μετρημενα αστερια τους με σκουπιδια και ενηλικιωση.
Δεν θυμαμαι, παει καιρος απο τοτε που βιαζονταν να μεγαλωσουν.
Υποθετω, παντως, οχι τοσος οσος απο τοτε που δεν ηταν στο χερι τους.
Δημοσίευση σχολίου