Γράμματα από τον πόλεμο - Αδειάφορος

Ξύπνησε τη συνηθισμένη ώρα.

Άνοιξε τα μάτια, ρούφηξε γρήγορα τον καφέ του, έφτυσε τον καπνό από τα πνευμόνια του και βγήκε.

Τότε θυμήθηκε πως σήμερα ήταν η μέρα που θα έπαιρνε άδεια.

Στάθηκε ακίνητος.

Οι βιτρίνες συνέχισαν να περνάνε δίπλα του. Το ίδιο και τα αδιάφορα λεωφορεία που και φόρα είχαν και κάθε άλλο παρά άδεια ήταν.

Έκανε μεταβολή.

Γύρισε πατώντας ακριβώς στα ίδια σημεία πίσω στο σπίτι του.

Στον τοίχο απέναντι από την πόρτα τον περίμενε, όπως κάθε χρόνο, ένα κάδρο.

Ένα κάδρο γεμάτο θάλασσα και τίποτε άλλο.

Το κοίταξε.

Το κοίταξε για κάμποση ώρα και ύστερα, αντί να φτιάξει τη βαλίτσα του, αποκοιμήθηκε.

Ίσως να τον νανούρισε ο ήχος από τα κύματα ή τις σταγόνες που γλιστρούσαν μία μία στην άκρη του κάδρου.

Η θάλασσα εξάλλου πάντα χύνεται στην άκρη του κάδρου.

Το πρωί οι γείτονες, που με δυσκολία άνοιξαν την πόρτα του πλημμυρισμένου διαμερίσματος, τον βρήκαν να επιπλέει κοιμισμένος μες στη βαλίτσα του.

Φορούσε μπρατσάκια και βατραχοπέδιλα, είχε ένα μπουκάλι ούζο, αντί για αρκουδάκι αγκαλιά και τη φωτογραφία μιας ξανθιάς Σκανδιναβής για προσκεφάλι.

Κανείς βέβαια δεν πρόσεξε το άδειο κάδρο που έπλεε δίπλα του.

Κανείς δεν πρόσεξε τίποτε γενικότερα.

Μόνο τον ξύπνησαν τη συνηθισμένη ώρα.

Η άδεια του είχε πια λήξει.