Γράμματα από τον πόλεμο - Α15 ο πόθος

Ήταν Ιούλης, έκανε ζέστη και το λεωφορείο έτρεχε με ελάχιστους επιβάτες στην Εθνική. Ανέμιζαν τα μαλλιά της και η φούστα της μέχρι το σημείο που εκείνη της επέτρεπε.

Εκείνος διάβαζε κάποιο μυθιστόρημα, βυθισμένος σε μια πλοκή περίπλοκη, με θαύματα, θανάτους και φιλίες.

Εκείνη απέναντι του απλά τον κοιτούσε.

Έφευγαν ξωπίσω του οι σελίδες από το ανοιχτό παράθυρο και ανέμιζαν στον άδειο δρόμο και ανάμεσα στις στάσεις.

Άφησε τη φούστα της να ανεμίσει λίγο παραπάνω.

Εκείνος διάβαζε.

Άνοιξε τα πόδια της πιο πολύ από ότι συνήθως.

Τα μάτια του συνέχισαν να χοροπηδούν από λέξη σε λέξη, με τον ίδιο σταθερό ρυθμό.

Άνοιξε τελείως τα πόδια της, όλα αποκαλύφθηκαν, όλα ξαναχάθηκαν.

Εκείνος διάβαζε.

Το ξανάκανε πιο αργά αυτή τη φορά.

Και πιο αργά, κάθε φορά.

Γύρισε σελίδα.

Και ξαναγύρισε και ξαναγύρισε, μέχρι που συγχρονίστηκε μαζί της.

Ένιωσε την καρδιά του να χτυπά πιο έντονα, δίχως να ξέρει το λόγο. Είχε φτάσει στην προτελευταία σελίδα.

Έσκυψε κι άλλο το κεφάλι του.

Εκείνη ανασήκωσε ελαφρά το δικό της.

Είχαν πια μείνει μόνοι τους στο λεωφορείο.

Εκείνος στην τελευταία σελίδα, με μια καρδιά να τον γροθοκοπά στο στήθος και μια γλυκιά άγνοια να σκληραίνει τον πούτσο του.

Εκείνη με τα πόδια ορθάνοιχτα, τη ματιά της πάνω του και μια περιπαιχτική διάθεση ανάμεσα στα δόντια.

Το λεωφορείο άρχισε να επιβραδύνει, αγκομάχησε για μια τελευταία φορά και σταμάτησε.

Είχαν φτάσει στο τέρμα.

Έκλεισε το βιβλίο, ανασήκωσε το βλέμμα και βγήκε από την πίσω πόρτα.

Εκείνη είχε βγει λίγο πριν από την μπροστά.