Στο σούπερ μάρκετ των ευθυνών

Πήγαμε πάλι χθες το βράδυ με την καλή μου στο σούπερ μάρκετ των ευθυνών.

Μόνος μου δεν πάω σχεδόν ποτέ, μονάχα με την καλή μου ή με το αφεντικό μου ενίοτε.

Τι κόσμος! Μικροί και μεγάλοι γέμιζαν τα καροτσάκια τους, βιαστικοί με όσες περισσότερες ευθύνες μπορούσαν.

Παρατήρησα πως όσο περνάει ο καιρός βλέπεις όλο και μικρότερες ηλικίες στην υπεραγορά των ευθυνών. Παλιότερα δεν ήταν έτσι.

Ούτε είχε τόσο κόσμο.

Καθώς περπατούσαμε, πιασμένοι σε ένα γλυκύτατο αγκαζέ (το είδος εκείνο του αγκαζέ που χαρακτηρίζει τη διάθεση του ενός να τραβήξει τον άλλον κάπου που εκείνος δε θα πήγαινε ποτέ), με το μικρό, σχεδόν άδειο καρότσι μας, βρεθήκαμε απέναντι του.

Η καλή μου έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

Στην αρχή κι εγώ εντυπωσιάστηκα.

Το καρότσι του είναι πέντε φορές σαν το δικό μας και οι ευθύνες σχεδόν ξεχειλίζουν. Ξεχειλίζουν τακτοποιημένες.

Τον κοιτάζω λοιπόν πίσω από το τακτοποιημένο καρότσι του, μπρος από το τακτοποιημένο μυαλό του και παραδέχομαι πως είναι ο πιο υπεύθυνος άνθρωπος που έχω γνωρίσει.

Κοιτάω και τα χάλια μου (ναι, είμαι ο πιο ανεύθυνος άνθρωπος που θα μπορούσα να γνωρίσω) και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ.

Αναρωτιέμαι αν αγαπάει τις ευθύνες του.

Αν τις απολαμβάνει. Αν λαχταρά να μαζέψει κι άλλες. Να μαζέψει όσες περισσότερες μπορεί, να γεμίσει και δεύτερο καρότσι ή ακόμη και τρίτο.

Να γίνει ευθυνάρχης. Ή υπερευθυνάρχης.

Αναρωτιέμαι αν κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί τις απαριθμεί μία μία και τις ακουμπά δίπλα στο μαξιλάρι του.

Μα περισσότερο από όλα αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν έπρεπε μια μέρα να του αναθέσουν την ευθύνη να μην έχει καμιά απολύτως ευθύνη;