Μονόχειρας αυτόχειρας

Γδύνεσαι γρήγορα, χωρίς πολλές περιστροφές.

Με κοιτάς στα μάτια και δε μου δίνεις υποσχέσεις.

Και μυρίζεις σαν τις σελίδες των πρόστυχων ρομάντζων.

Πάθος και βρώμικα λόγια. Αληθινά λόγια.

Μη βγάζεις το σουτιέν, σε θέλω έτσι.

Το κρεβάτι τρίζει, το μυαλό μου τρίζει, καρά καρέ περνούν φωτογραφίες με πρόσωπα λάγνα.

Σε θέλω. Ναι, σε θέλω και εσύ βογκάς μες στο αυτί μου.

«Θέλω να με πονέσεις».

Θέλω να σε πονέσω.

Πιο δυνατά.

Πιο δυνατά.

Δυνατά.

Σιωπή.

Ανάβεις τσιγάρο.

Ανάβω κι εγώ. Σε ακολουθώ υπάκουα. Σε παρακολουθώ.

Κι εσύ, με μάτια γυαλιστερά, σαν εξώφυλλο πορνοπεριοδικού, με ρωτάς τι σκέφτομαι.

Σε κοιτάζω με βλέμμα ονειροπόλο και μόνος πια στο κρεβάτι δεν αποκρίνομαι.

Μονάχα ταλαντεύομαι αμήχανα ανάμεσα στη μαγική τέχνη του αυνανισμού και στο λυτρωτικό αυνανισμό της τέχνης.