Ο δικαστής

Μες στη σκοτεινή μας πόλη τριγυρνά ένας δικαστής.

Δεν έχει μάτια και η γλώσσα του είναι κομμένη από τη ρίζα. Ακούει μόνο και γράφει.

Και μυρίζει.

Μυρίζει τον ιδρώτα του ένοχου, έτσι όπως μαζεύεται ανάμεσα στα φρύδια.
Μυρίζει την αγωνία στο δέρμα σου και το ψέμα στο χνώτο του ψεύτη.
Μυρίζει και αφουγκράζεται τις κρυμμένες λέξεις πίσω από τα λόγια κάθε του κατηγορούμενου.

Κανείς δεν του ξεφεύγει.

Κανένας δεν μπορεί να του κρυφτεί.

Κι οι άνθρωποι…

Αντί να τον τιμούν, τον αποφεύγουν.

Αλήθεια, στον δρόμο κανείς δεν τολμά να τον πλησιάσει και αν τυχόν βρεθείς κοντά του νιώθεις γυμνός, νιώθεις το χέρι του να ψαχουλεύει τα σωθικά σου.

Έτσι, ο δικαστής της πόλης τούτης αν και έχει μοιράσει τόσες καταδίκες δίχως ποτέ να σφάλει, έχει κι ο ίδιος να κουβαλάει μία. Μια καταδίκη από τους συνανθρώπους του, από όλους αυτούς που προστατεύει και τόσο πιστά υπηρετεί.

Είναι για πάντα μοναχός του.

Τρομαχτικός και μόνος, όπως όλοι εκείνοι που τα κατάφεραν και αντίκρισαν αληθινά τον άνθρωπο.

Αν δεν μας ήταν χρήσιμος, σίγουρα θα τον είχαμε διώξει μακριά.

Μα αυτό δεν έγινε ποτέ γιατί ήρθε μια μέρα που από μόνος του εξαφανίστηκε. Κανείς δεν έμαθε το λόγο, απλά εξαφανίστηκε.

Εμείς τότε αποφασίσαμε πως ήταν καλύτερα. Θα δικάζουμε μοναχοί μας και ο δικαστής που κρύβει ο καθένας μέσα του είναι ελεύθερος πια να κρίνει.

Σωστά, λάθος; Τι σημασία έχει; Σε ποιον δεν αρέσει εξάλλου να δικάζει;

Ύστερα πέρασαν τα χρόνια, μέχρι που στην τύχη ανακαλύψαμε, πως ο δικαστής εκείνος βρίσκεται στη φυλακή.

Κλεισμένος ισόβια.

Ο ίδιος τον εαυτό του πως φυλάκισε.

Και ζει ανάμεσα σε εκείνους που δίκαια καταδίκασε.

Κανείς μας δεν κατάλαβε το λόγο κι ακόμη έχουμε μείνει με την ίδια απορία. Κάποιοι είπανε πως του ‘στριψε.

Όμως εκείνος μες στο κελί του δεν ακούει τις φωνές των ελεύθερων ανθρώπων και σιωπηλά όπως πάντα συλλογιέται.

«Καλύτερα στη φυλακή μαζί τους, παρά ελεύθερος και μόνος».