Ο ικανός και η χύτρα

Η χύτρα έχει αρχίσει πια και σιγοβράζει.

Είναι ωραία χύτρα ανοξείδωτη, τελευταίας τεχνολογίας. Ασημένια σαν καθρέφτης.

Μες στην νύχτα το ταμπούρλο χαϊδεύει τα άστρα. Είναι χαμηλά τα άστρα απόψε, λες και προσπαθούν να διακρίνουν καλύτερα τις παράξενες συνήθειες των ανθρώπων.

Ποτέ δεν μπόρεσαν να τους καταλάβουν.

Τι συνήθεια κι αυτή η τελετουργία! Μακάρι να μπορούσες να την παρατηρήσεις κι εσύ καλύτερα.

Θυμάσαι πως σε είχαν αγκαλιάσει όταν είχατε πρωτογνωριστεί; Πόσο είχαν πιστέψει στις ικανότητες σου;

Τα χαμόγελα, τα μεγάλα χάρτινα λόγια; Οι υποσχέσεις;

Δεν είναι δα και τόσο μακρινά.

Να είσαι ικανός σου έλεγαν και μη φοβάσαι τίποτα. Όλα τα άλλα θα έρθουν.

Να είσαι ικανός.

Η χύτρα έχει αρχίσει πια και σιγοβράζει.

Κι εσύ μέσα της αναρωτιέσαι πως έφτασες μέχρι εδώ.

Πως άραγε, αλήθεια;

Βγάζεις το κεφάλι σου και τώρα τους βλέπεις να σε αποχαιρετάνε πεινασμένα. Σχεδόν λαίμαργα.

Ξερογλείφονται μες στις καλές τις φορεσιές τους και τα επίσημα τους πρόσωπα.

Και όποτε τα βλέμματα σας συναντιόνται ψιθυρίζουν.

«Να είσαι ικανός και μη φοβάσαι τίποτα. Εμείς αυτό θέλουμε από εσένα».

Μες στη ζούγκλα της πόλης μας, ικανοίβαλοι.