Δέκα χωρίς εφτά Νοέμβρη
Περπατούσε αδιάφορα στην άκρη του λιμανιού.
Δήθεν αδιάφορα.
Το βλέμμα της χοροπήδαγε πότε από κύμα σε κύμα και πότε από σκέψη σε σκέψη. Έβλεπε τις σκέψεις της σαν ολοστρόγγυλες χρωματιστές σαπουνόφουσκες να μεγαλώνουν, η μια μετά την άλλη και να τις καταβροχθίζει η αρμύρα και η συννεφιά.
Κάθισε σε ένα κάβο, μια ψιχάλα φλέρταρε με τη μύτη της.
Ψιχάλα;
Αυτό είναι το ωραίο όταν κάθεσαι δίπλα στο κύμα. Δεν ξέρεις αν σε χαϊδεύει η θάλασσα ή ο ουρανός.
Ένα κρουαζιερόπλοιο έριξε άγκυρα ανάμεσα στα πόδια της. Ήταν τόσο μεγάλο που το φουγάρο του χανόταν ανάμεσα στα σύννεφα.
Σκέφτηκε την επέτειο της επόμενης βδομάδας.
Σκέφτηκε τη σημερινή, δικιά της, προσωπική εξέγερση και χαμογέλασε.
Δεν πήγε στη δουλειά.
Δε διάβασε εφημερίδα, ούτε άνοιξε την τηλεόραση.
Δεν αγόρασε κάτι για να γίνει πιο όμορφη.
Μια ήσυχη εξέγερση ενάντια σε όλους εκείνους τους μικρούς δικτάτορες της καθημερινότητας της.
Μα η ψιχάλα της ψιθύρισε.
«Και είναι αρκετό;»
9 σχόλια:
Πολύ όμορφο, μου άφησε μια πολύ ευχάριστη διάθεση.
«Και είναι αρκετό;»
Εκείνη την δεδομένη στιγμή ήταν...
αλλά επειδή με προβλημάτισε πολύ η παρουσία του πλοίου (για να γίνω πιο ακριβής, το ρίξιμο της άγκυρας ανάμεσα στα πόδια της... είδες τι σκέψεις προκαλείς με τα γραψίματά σου; :)) αυτό ίσως να υποδηλώνει μια ανάγκη μεγαλύτερης απόδρασης...
Καλό βράδυ.
Αν είναι λέει...είναι αρκετό για να μηδενίσεις και να ξαναρχίσεις.
από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε,
μόνο που ’ναι πιο δύσκολο.
ήσυχη εξέγερση; προσωπική εξέγερση; και δεν είναι αρκετή; μα δεν υπάρχει και άλλη - οι άλλες είναι καρικατούρες...
Για αφετηρία μάλλον αρκετό είναι. Αρκεί να μην αφήσει ξανά τις Σειρήνες της καθημερινότητας να την τραβήξουν μέσα στα λασπόνερα. Γιατί αλλιώς... εξέγερση ενός οκταώρου; Για να απαλλαγείς για λίγο από τις ενοχές σου και μετά να αναβαπτιστείς στην κολυμπήθρα του τίποτα;
Υ.Γ. Το κείμενο είναι πολύ όμορφο.
ποτέ δεν είναι.ε?
σε λίγο θα μας πεις ότι το ανεκπλήρωτο φταίει για την νεωτερικότητα...να μας το πεις δηλαδή...
Καλημέρα
μετά από ένα τριήμερο στο νοσοκομείο, στα πόδια μας ξανά.
Είναι πολύ παράξενο να παρακολουθείς τι σκέψεις ή συναισθήματα γεννά ένα κείμενο, όταν γνωρίζεις τη δικό σου συναισθηματικό πλαίσιο που το δημιούργησε.
Αυτή είναι και η ομορφιά του φαντάζομαι.
Και ναι ποτέ δεν είναι αρκετό, και ναι ευτυχώς γιατί το ανεκπλήρωτο φέρνει τη νεωτερικότητα.
Προσωπικά όμως την αντιπαθώ λιγάκι.
συμφωνούμε
Δημοσίευση σχολίου