Λουρείδες?

Σήμερα παραιτήθηκα.

Θα σταματήσω όμως το Δεκέμβρη, με το τέλος του χρόνου.

Πολιτισμένα πράγματα.

Όσο το σκεφτόμαι, μου ρχεται ξανά και ξανά στο μυαλό ο Φρόντο, ο σκύλος του αδερφού μου.

Ο Φρόντο τρελαίνεται για βόλτες.

Μόλις πιάσεις το λουρί, θα ορμήξει αμέσως καταπάνω σου, θα αρχίσει να σε γλύφει και να χοροπηδάει και γενικότερα θα χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο για να σου δείξει την ευγνωμοσύνη του.

Φέτος το καλοκαίρι τον πήραμε μαζί στο χωριό.

Εκεί δε χρειαζόταν το λουρί, για τις βόλτες του, απλά μας ακολουθούσε κατα βούληση.

Μια μέρα, ο αδερφός μου δεν ήθελε να τον πάρει μαζί του στη θάλασσα κι έτσι εγώ του έβαλα το λουρί για να μην τον ακολουθήσει. Τον έδεσα κι ο αδερφός μου έφυγε για τη θάλασσα.

Η προσμονή της βόλτας και τα χοροπηδητά μετατράπηκαν σε κατοίκον περιορισμό.
Δεν είχα δει ζώο πιο απογοητευμένο.

Τον λυπήθηκα.

Όταν τον έλυσα, δεν πρόλαβα καν να του βγάλω το λουρί. Έφυγε σφαίρα ξωπίσω του.

Όμως στα μισά του δρόμου σταμάτησε.

Γύρισε πίσω.

Ξαναέφυγε.

Ξαναγύρισε.

Αμφιταλαντευόταν στην επιθυμία του να ακολουθήσει τον αδερφό μου και στην επιθυμία για βόλτα. Γιατί το λουρί σημαίνει βόλτα.

Εγώ βέβαια, απλά του έβαλα το λουρί. Και δεν τον έχω πάει ποτέ βόλτα.

Αυτό όμως, δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Για εκείνον αυτός που θα του βάλει το λουρί θα τον πάει και βόλτα.

Και έτσι ο Φρόντο παγιδεύτηκε.

Τελικά, του έβγαλα το λουρί κι ακολούθησε περιχαρής τον αδερφό μου.

Τότε είχα σκεφτεί πως συχνά τα αυτονόητα για μας και τα αυτονόητα για τους άλλους απέχουν όσο η μία άκρη του λουριού από την άλλη.

Σήμερα, καθώς αυτή η σκηνή παίζεται ξανά και ξανά στην οθόνη του μυαλού μου με φόντο την παραίτηση μου, σκέφτομαι πως η ελευθερία δε νικά πάντα τη συνήθεια.

Και αναρωτιέμαι ποιος θα βρεθεί άραγε να μας απαλλάξει από όλη αυτή την ελευθερία του λουριού;