Φα #
Κάποτε είχα προσπαθήσει να γράψω για τους φίλους μου.
Ήταν σαν να προσπαθούσα να κλείσω ένα άγριο σύννεφο μέσα σε ένα καθωσπρέπει βαζάκι με γλυκό του κουταλιού.
Απόψε τους φαντάστηκα σα μια παράταιρη μπάντα.
Ο μαέστρος έχει πάρκινσον.
Κι ο σολίστας αλτσχάιμερ.
Μα δεν είναι ο μόνος που ξέχασε τις παρτιτούρες του.
Το κοντραμπάσο πάλι λείπει.
Ο τενόρος αποφάσισε πως θα ήταν καλύτερα για αυτόν να γίνει τενίστας.
Από την άλλη τα βιολιά αγαπούν αυτό που είναι. Είναι πάντα καλογυαλισμένα και μυρίζουν φρέσκο βερνίκι.
Τα πνευστά μονίμως άρρωστα. Μπουκωμένα.
Και κάπου ανάμεσα τους, στριμωγμένο το τρίγωνο να τσακώνεται συνεχώς με το κύμβαλο.
Πολλές φορές ξυπνάω μες στη μέση της νύχτας και νομίζω πως τους ακούω να παίζουν.
Τον πρώτο καιρό τρόμαζα.
Ίσως, τρόμαζα γιατί είμαι μακριά τους.
Τώρα χαμογελώ.
Ίσως χαμογελώ, γιατί η μουσική τους αντηχεί ακόμα μέσα μου.
9 σχόλια:
εξαιρετικό! δεν ξέρω πώς βάζουνε εκεινο το λινγκ-μπλογκ στα αξιόλογα κείμενα γμτ...
Πολύ όμορφο κείμενο! Πρώτη μου επίσκεψη... Καλώς σας βρήκα!
επαναλαμβάνομαι αλλα δεν πειράζει, εγω θα συνεχισω. Εξαιρετικό.
Νομίζω ότι θα χαμογελάς για πάντα..
Υπέροχο..
Μου άρεσε πάρα πολύ!
Χαμογέλασα κι εγώ :)
Εξαιρετικά όμορφο κείμενο, ιππότη! ;) Ωραία τους σκέφτεσαι !
Πάντως οι φίλοι σου φαίνεται πως σε ξέχασαν. Ούτε comments ούτε τίποτα. Πάλι καλά που είναι και το διαδίκτυο αγαπητέ!
Καλημέρα σε όλους από Χανιά.
Το ποστ δεν ήταν τυχαίο.
Είναι όλοι τους εδώ.
Σχεδόν όλοι.
Και είναι ωραία.
κάπως έτσι είχα νιώσει όταν είχα βρει τις δικές μου φίλες στη θεσσαλονίκη...Τίποτα δεν είναι τυχαίο, και φυσικά μιλάς για ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα. Λίγο γλυκόπικρο και λίγο νοσταλγικό, αλλά πάντα με μια αίσθηση ευγνωμοσύνης που υπάρχουν, όπως κι αν υπάρχουν...
Δημοσίευση σχολίου