Τα πόμολα
Από όλα τα αντικείμενα του σπιτιού της, αγαπούσε πιο πολύ τα πόμολα.
Δεν περνούσε μέρα που να μην τα αγγίξει όλα.
Κάθε ένα διαφορετικό.
Άλλο πιο ζεστό, άλλο πιο κρύο.
Άλλο πιο απαλό στην αφή.
Πιο σκληρό.
Μικρό, μεγάλο.
Υπήρχε όμως κι ένα πόμολο που του είχε μεγαλύτερη αδυναμία.
Ήταν το πόμολο της εξώπορτας.
Ίσως γιατί πάντα της άρεσε να φεύγει.
…
Από όλους τους κατοίκους του σπιτιού τους, αγαπούσαν πιο πολύ την Ε.
Δεν περνούσε μέρα που να μην ανυπομονούν για το χάδι της.
Κάθε φορά το ίδιο ζεστό άγγιγμα του χεριού της.
Πάντα σιωπηλή και συγκεντρωμένη.
Κανείς άλλος δεν τα άγγιζε με αυτόν τον τρόπο.
Πολλές φορές αναρωτιόνταν αν κάποιο τους ήταν το εκλεχτό της καρδιάς της.
Αλλά, πάλι ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να αγαπήσει ένα πόμολο?
Κάτι τόσο, μα τόσο, αδιάφορο.
8 σχόλια:
Αυτός που κλείστηκε μέσα και δεν μπορεί να φύγει, αυτός που κλείστηκε έξω και προσπαθεί να μπει, αυτός που θέλει να μείνει μόνος του και να μην μπουν οι άλλοι, αυτός που δε σε αφήνει να φύγεις... Πολύς κόσμος. Μην κλαίτε πόμολα...
Να'ναι που ανοίγεις πόρτες αλλιώτικες;
Να'ναι που ο πύργος σου με παραπέμπει σε ζωγραφιές παραμυθιού;
Όπως και να'χει, χαίρομαι που τρύπωσα εδώ μέσα.
Να ξαποστάσω, ε;
Νεφέλη, από όλα τα πομολα μόνο ένα κλαίει. Νομίζω.
Καπετάνισσα, καλοσώρισες και να ξαποστάσεις όσο θες.
αυτός που κουράστηκε να κοιτάει από το παράθυρο...
Έχω μια υποψία. Αυτό που αγγίζεις για τελευταία φορά ή αυτό που δεν άγγιξες ακόμα ή αυτό που δε θα αγγίξεις ποτέ γιατί φοβάσαι... Γαμώ το μαζεύονται πολλά. Κι εγώ που νόμιζα πως θα τα παρηγορήσω. Από την άλλη δεν είναι τα παίρνεις και τοις μετρητοίς, είναι λίγο σκορδόπιστα. Μόλις τ'αγγίξει άλλο χέρι ξεχνάνε. Γιατί θα τα αγγίξει.
παντράθο, πράγματι τα παράθυρα ανήκουν στους ονειροπόλους, τα πόμολα στους ανθρώπους της καθημερινότητας.
νεφελή, ίσως και να ξεχνάνε επειδή κανεις δεν τα παίρνει στα σοβαρά.
@νεφελη
η αφή έχει μνημη
mou fenetai oti kapote eixes diavasei Tom Robbins...
Δημοσίευση σχολίου