Καλογέρι

Χθες το βράδυ πέρασα έξω από το εκκλησάκι του Άι Νικόλα του Βουτηχτή. Ήταν αργά, άδειος ο δρόμος και σκοτεινός.

Καθώς πλησίαζα μου ήρθε πρώτα η συνηθισμένη μυρωδιά από λιβάνι κι ύστερα κάτι άλλο.

Ασυνήθιστο.

Μύριζε ιώδιο. Πως μυρίζει η θάλασσα το πρωί όταν ξυπνάει; Έτσι ακριβώς.

Το πρόβλημα είναι πως δεν υπήρχε θάλασσα εκεί κοντά. Το πρόβλημα επίσης ήταν πως η πόρτα της εκκλησίας ήταν ανοιχτή.

Τότε τον είδα.

Ο Άγιος Νικόλαος ο Βουτηχτής ο ίδιος. Με το βλοσυρό του βλέμμα με εξέταζε από την κορφή ως στα νύχια. Πάγωσα.

Φορούσε μάσκα και βατραχοπέδιλα κι είχε κοχύλια μπλεγμένα στα μακριά του γένια.

Έσταζε.

Τότε έπεσε μια σιωπή παράξενη και ανατριχιαστική συνάμα, λες κι όλοι οι θόρυβοι της πόλης χάθηκαν κάτω από ένα πελώριο παλιρροιακό κύμα.

Δε σταμάτησε στιγμή να με κοιτάζει. Σήκωσε αργά το ψαροντούφεκο του στον αέρα και μου είπε με τη βροντερή φωνή του.

«Ιωάννη τέκνον μου, πρινα από μερικά χρόνια έκλεψαν το καλοκαίρι και το έκαναν διαφημίσεις παγωτών. Εμείς πρέπει να το πάρουμε πίσω».

Κι ύστερα χάθηκε.