Επέστρεψα, κατέστρεψα?

Ένα αναπάντεχο ταξίδι.

Για αλλού ετοιμαζόμουν και αλλού βρέθηκα. Βαρέθηκα.

Αλλά τελικά γύρισα. Το νου μου δε συγύρισα.

Γνώρισα τρεις ανθρώπους.

Ο ένας ζούσε μέσα σε ένα φάρο και ανυπομονούσε. Για όλα εκείνα που θα ‘ρθούν.

Κοιτούσε μπροστά και ονειρευόταν τη ζωή που θα φτιάξει. Έκανε σχέδια και όνειρα και δε ζούσε. Περίμενε.

Άραγε τι έχει φτιάξει μέχρι τώρα;

Μπόρα.

Καλοκαιρινή καταιγίδα. Έτσι γνώρισα το δεύτερο. Τη δεύτερη.

Βρεθήκαμε κι οι δυο αποκλεισμένοι κάτω από μια ετοιμόρροπη στάση λεωφορείου.

Έσταζε σκουριά και κρύο.

Όπως το παρελθόν στην καθημερινότητα μας. Η γυναίκα αυτή ζούσε στο παρελθόν.

Ίσως και να ζούσε το παρελθόν.

Τώρα πάντως ζούσε αγκαλιά με ένα μπουκέτο αναμνήσεις.

Μαραμένο μπουκέτο, ποια βροχή μπορεί να το αναστήσει άραγε;

Σκουριά και κρύο. Γερνούσε αγκαλιά πάντοτε με το μαραμένο της μπουκέτο.

Λουκέτο.

Κλειδωμένος στο παρόν ο τρίτος.

Οκτώ χρονών, κρατάει στις φούχτες του τον κόσμο όλο. Γελάει και φωνάζει, ζητάει και ξεχνάει.

Είναι το ευμετάβλητο παρόν.

Λοιπόν?

Λοιπόν, γύρισα και σκέφτομαι τους τρεις τους.

Με μια γλυκόπικρη διάθεση για ρίμα.

Δεν είναι κρίμα?