Πλαστακός

Μες στη σπηλιά βρήκα μια λίμνη.

Για μένα ήταν μάλλον μικρή, για όσους κολυμπούσαν μέσα μάλλον μεγάλη.

Ναι, δεν ήμουν μόνος. Μες στη λίμνη κολυμπούσαν ένα σωρό πλεϊμομπίλ. Μερικά απο αυτά μάλιστα ψάρευαν μέσα σε μικρές βαρκούλες και άλλα έκαναν γουιντσερφ.

Όλα έμοιαζαν ιδιαίτερα χαρούμενα και κανένα δεν μου έδινε σημασία.

Κάθησα για κάμποση ώρα και περιεργαζόμουν το περίεργο τούτο θέαμα.

Και όσο περισσότερο καθόμουν, τόσο περισσότερο δεν ήθελα να φύγω.

Όχι δεν ήθελα να πάω πουθενά.

Ξέχασα και το ναυάγιο και το κοχύλι και το καλοκαιρινό ραντεβού μας ακόμη.

Ήθελα μόνο να κάθομαι και να παρατηρώ τα μικρά πλαστικά ανθρωπάκια.

Να είμαι ένας ανώνυμος παρατηρητής.

Να τα βλέπω να κάνουν τις διακοπές τους στο μισοσκοταδο και να είναι ευτυχισμένα. Μα τι λέω, για αυτά δεν υπήρχε μισοσκόταδο, ακόμα και ηλιοθεραπεία έκαναν μες στη σπηλιά.

Όπως ένας αστακός που παρατηρεί τα ψάρια να βολτάρουν ανέμελα.

Και όσο περνούσαν τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, ένιωθα να μικραίνω.

Και να γίνομαι πλαστικός.

Ή απλα αστικός.

Ένας πλαστακός.