η αεροσυνοδός

Σπάω το κεφάλι μου μια βδομάδα τώρα να σου γράψω τρεις αράδες για την αεροσυνοδό. Μην περιμένεις ούτε μία. Δεν είναι λίγα αυτά που ξέρω για τη ζωή της, όχι, μπορώ με άνεση να σου διηγηθώ τρεις ιστορίες που θα σου κάνουν εντύπωση, ή να σου αποκαλύψω ένα ψέμα που το ξέρουν μόνο τρεις άνθρωποι σε αυτή την ήπειρο. Όμως, δεν έχω την παραμικρή ιδέα, για το τι σήμαινουν αυτές οι τρεις ιστορίες για εκείνη, πόσο μάλλον γιατί είπε το ψέμα. Τι μπορώ να σου γράψω εγώ λοιπόν;

Τη μέρα που γνωριστήκαμε φορούσε ένα κίτρινο φουλάρι. Μόνο αυτό θυμάμαι, γιατί απεχθάνομαι το κίτρινο σε όλες του τις αποχρώσεις. Τη δεύτερη φορά δε θυμάμαι τίποτα, ούτε την τρίτη. Από κει και πέρα είναι όλα κάπως συγκεχυμένα. Αναμνήσεις, συζητήσεις, σεξ, περισσότερες αναμνήσεις, μια καλή φιλία [μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ αντρός και γυναικός; - κλισέ], περισσότερες συζήτησεις, εκείνη πάντα ανάμεσα στα σύννεφα εγώ καρφωμένος και με τα δύο μου πόδια κάτω στη γη.

Απορώ με όλους τους άντρες συγγραφείς που γράφουν βιβλία ολόκληρα με ηρωίδες τόσο αναλυτικά και με βεβαιότητα πλασμένες, που σχεδόν σε πείθουν για την πραγματικότητα αυτών των χαρακτήρων και απορώ. Πως είναι δυνατόν να πείθουν τις αναγνώστριες τους; Οι πιο προικισμένοι – ίσως επειδή αντιλαμβάνονται την αδυναμία τους – αναφέρονται μόνο στις πράξεις τους, ποτέ στις σκέψεις, πόσο μάλλον στα συναισθήματα τους. Τι μπορώ να σου γράψω εγώ λοιπόν;

Η κούπα του καφέ είναι ακουμπισμένη μπροστά της. Την βλέπω που περιεργάζεται μια μεγάλη ολοστρόγγυλη σταγόνα που έχει στάξει στο τζαμένιο τραπεζάκι. Τα μάτια της δείχνουν κουρασμένα, ίσως μόνο εξαιτίας της σκέψης πως σε λίγο θα φύγει για δουλειά. Ίσως στη σκέψη πως τα χρόνια περασαν πιο γρήγορα από ότι τα λογάριασε. Γέρνει λίγα εκατοστά το κεφάλι προς τα μπρος, πάντα το ίδιο αφηρημένη, σχεδόν ευάλωτη, πριν φορέσει τη στολή της, πριν την απογείωση.

Κάποτε ακόμη και τα άστρα προσγειώνονται. Τότε, εκείνες τις δίχως ελπίδα ημέρες, να μην κοιτάς τη γη. Να μην κοιτάς ούτε τον ουρανό. Να κοιτάς ευθεία μέσα στο σκοτάδι.

Μην ποδοπατάς τα άστρα που έπεσαν και άφηνε τα υπόλοιπα να χαιδεύουν τα λαμπερά μαλλιά σου.

Τι άλλο μπορώ να σου γράψω εγώ λοιπόν;