Αγώνας Τρόμου

Υπάρχει ένα παραθυράκι στην Αρχή Διατήρησης της Αδράνειας. Ίσα ίσα για να αερίζεται η σκέψη και να παίρνουν τα μυαλά σου αέρα.

Αρχίζεις τις αεροβασίες, κρύβεσαι πίσω από αερολογίες και καταντάς να ψάχνεις απεγνωσμένα τρόπο να το κλείσεις, γιατί η παγωνιά του κενού κατασκηνώνει στο καθιστικό σου και τακτοποιεί τους εφιάλτες σου, σαν αλλη Miss Doubtfire.

Κι ενώ εσύ αμφιβάλλεις για φλόγες και καιγεσαι για βολές προς κάθε κατεύθυνση, ο αυτοέλεγχός σου κατεβαίνει στα μπαρ για μια μπύρα με των φρονίμων τα παιδιά. Το σκηνικό αλλάζει και βρίσκεσαι σε ενα κελί που το κρύο είναι πιο κρύο και το σκοτάδι πιο σκοτεινό.

Και αν οι τοίχοι γύρω με τα ανυπότακτα φιορδ και τις καχύποπτες πυγολαμπίδες σου μοίαζουν ψεύτικοι, δε μπορείς να ξεχάσεις τόσους συντρόφους σου που πέθαναν απο υπερβολική δόση αλήθειας, στα ξεχασμένα σοκάκια των τριάντα.

Παρ' ολα αυτα εσυ χαμογελάς, γιατί το καιρικό παράθυρο για να ανέβεις στην κορυφή της ανίας κλείνει σιγά σιγά και εσύ δεν εχεις φτάσει ακόμα στον πάτο. Ανάβεις ένα τσιγάρο για τον τρόμο και ξεκινάς τρέχοντας να βρεις τη διαθεση που σε έχει προσλάβει για χαμάλη της. Χαλάλι της.

Τα βηματά σου συγχρονίζονται με τον ήχο που κάνουν και η ηχώ σε μεταφέρει σε όλους τους διαδρόμους ταυτόχρονα. Μπερδεύεσαι, σκοντάφτεις και κλωνοποιείσαι σε κάθε νευρική σου απόληξη. Ξαπλωμένοι στους γκρεμούς του εγκεφάλου σας, ένα πράγμα σας έρχεται στο μυαλό:

Στην παραδοχή ενός ασύγχρονου αγώνα τρόμου κρύβεται η χαμένη κάλτσα της ασφάλειας σας.