ανακύκλωση











Στην Κάτω Πόλη κάθε Σάββατο οι σκουπιδιάρηδες φέρνουν τα σκουπίδια. Οι κάτοικοι της τους κοιτάζουν με προσμονή να γεμίζουν τους σκουπιδοτενεκέδες έξω από τα σπίτια τους και μόλις τελειώσουν και ακούσουν τα μεγαλά φορτηγά τους να φεύγουν, βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον και ψαχουλεύουν στο σκοτάδι τους σκουριασμένους κάδους.

‘Ετσι έκανε και ο Μόρις Φριτ, που κάποτε έβγαζε το ψωμί του σαν φωτογράφος και που τώρα ζούσε με έναν αλκολικό και μια σακάτισσα σε ένα μικρό δυάρι. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που είχε τραβήξει την τελευταία του φωτογραφία, τόσο πολλά που τώρα πια εκείνη η ζωή του έμοιαζε σαν να ήταν η ζωή κάποιου άλλου.

Αυτό το Σάββατο είχε υγρασία και τα κόκκαλα του πονούσαν. Έχωσε το ένα χέρι του βιαστικά και ανακάτεψε τα περιεχόμενα του σκουπιδοτενεκέ. Στο άλλο κρατούσε μια ραγισμένη γκαζόλαμπα. Λίγο αργότερα είχε μαζέψει μισό καρβέλι ψωμί, δύο ληγμένα μπουκάλια γάλα και μισό πακέτο ασπιρίνες. Το τελευταίο πράγμα που έβγαλε ήταν ένα σπασμένο κάδρο.

Έφεξε με την γκαζόλαμπα στη φωτογραφία και είδε σε αυτή τον εαυτό του αγκαλιά με τη γυναίκα του και το νεογέννητο γιο του. Τότε ακόμα εκείνη περπατούσε και ο γιος του δεν είχε βάλει το πρώτο του ποτό στο στόμα. Δε θυμόταν ποιος τους είχε τραβήξει αυτή τη φωτογραφία, ούτε μπορούσε να φανταστεί σε ποιον θα μπορούσε να ανήκει αυτό το κάδρο. Θυμήθηκε όμως τη στιγμή της γέννησης στο μαιευτήριο και αυτό του έδωσε γαλήνη.

Αργότερα, το ίδιο βράδυ, ονειρεύτηκε πως ο γέρος του είχε πεθάνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: