borges.remixed.vol3















Ο Πέδρο Ενρίκες Ουρένια είναι καθισμένος στη βελούδινη πολυθρόνα του και συλλογιέται τα λόγια του Μπόρχες:

«Ποιος δεν ένιωσε κάποια στιγμή στη ζωή του ότι η μοίρα είναι πανίσχυρη και αλύγιστη, ότι είναι αθώα και, μαζί, απάνθρωπη;»

Ύστερα από λίγο, σηκώνεται νυσταγμένος, σβήνει την τηλεόραση και ξαπλώνει στο κρεβάτι του. Δίπλα του, η γυναίκα του ανασαίνει ελαφριά. Το κρεβάτι είναι μαλακό, ένα μικρό φωτιστικό στο κομοδίνο δίπλα του τον καληνυχτίζει και το φως χάνεται από τα μάτια του. Το φωτιστικό μένει αναμμένο.

Το όνειρο που θα δει σε λίγο, δεν έχει εικόνες. Ακούγεται μόνο μια μακρόσυρτη, κανονική φωνή, που μοιάζει με τη φωνή του, αλλά δεν είναι αυτή. Το όνειρο είναι σύντομο και ο Πέδρο γνωρίζει πως κοιμάται στην κάμαρα του, πως το φωτιστικό είναι ακόμη αναμμένο και πως πλάι του η γυναίκα του ανασαίνει ελαφριά.

Το όνειρο του λέει:

«Σε λίγες ώρες, θα τρέχεις βιαστικός στην αποβάθρα του υπόγειου σιδηρόδρομου, για να πας να παραδώσεις το μάθημα σου στο Πανεπιστήμιο. Ο σταθμός θα είναι το ίδιο βρώμικος με την προηγούμενη φορά που τον επισκέφτηκες και τα πρόσωπα γύρω σου το ίδιο ανοίκεια. Τελικά θα προλάβεις το τρένο, θα νιώσεις τη γνώριμη ανακούφιση και θα καθίσεις δίπλα στο παράθυρο. Θα οργανώσεις στο μυαλό σου τις συναντήσεις της ημέρας και θα κάνεις κάποια σχέδια για το απόγευμα. Λίγο αργότερα, κάποιος, που δεν ξέρω το όνομα του, θα σου απευθύνει κάποιες λέξεις. Δε θα του απαντήσεις, γιατί θα είσαι νεκρός. Ως συνήθως, θα έχεις αποχαιρετίσει τη γυναίκα σου και τις κόρες σου. Δε θα το θυμηθείς το όνειρο αυτό, γιατί η λήθη σου είναι αναγκαία ώστε να μπορέσουν να συμβούν όλα αυτά».

Ο Πέδρο Ενρίκες Ουρένια, αν και προσπάθησε να παρατείνει το όνειρο του όσο μπορούσε, τελικά υποτάχθηκε στη δύναμη της συνήθειας και ξύπνησε. Κοίταξε το ρολόι του, έβρισε νυσταγμένα και αφού αποχαιρέτισε τη γυναίκα του και τις κόρες του, έφυγε – τρέχοντας σχεδόν – για το σταθμό.

6 σχόλια:

I.P.Potis είπε...

Η πρωτότυπη ιστορία του Η.L.Borges ονομάζεται "To όνειρο του Πέδρο Ενρίκες Ουρένια" και βρίσκεται στη συλλογή "Το χρυσάφι των τίγρεων" (1972).

aniaris είπε...

πάλι λίγο διαφωνώ με τον κύριο. όταν έρχεται η στιγμή που θα το νιώσεις αυτό, τη μοίρα μόνο αθώα δεν την αποκαλείς.

Y. K. είπε...

νομιζω πως ο,τι νομιζεις πως μπορεις να ορισεις σου ξεφευγει.
οπως ο Πεδρο που προσπαθησε να ονειρευτει παραπανω μα δεν τα καταφερε.

αυτο, απο τα τρια remixed μου αρεσε πιο πολυ.
και τωρα εχω μια τεραστια επιθυμια να διαβασω μπορχες!

χ.ζ. είπε...

Η μοίρα μπορεί πιστεύω να είναι αθώα και ταυτόχρονα απάνθρωπη...Αθώα γιατί δεν υπάρχει κατά κάποιο τρόπο κανένα όφελος από μια απάνθρωπη έκβασή της.

Ο ίδιος ο Μπόρχες σε κάποιο διήγημά του λέει για κάποιους πολεμοχαρείς (ίσως τους Βίκινγκς, δε θυμάμαι) ότι την ίδια στιγμή ήταν αθώοι και ανελέητοι.

I.P.Potis είπε...

Aniaris, για να αλλάξω λίγο τα λόγια του χ.ζ. Αθώα γιατί δεν υπάρχει καμιά σκοπιμότητα από την πλευρά της.

Alicia, κατά κάποιον τρόπο είμαστε υποταγμένοι στη φύση μας. Κατά κάποιο τρόπο το αρνούμαστε κιόλας. Χαίρομαι που σου δημιούργησαν αυτή την επιθυμία, γιατί αυτό το σκοπό είχε η μικρή ιεροσυλία που διέπραξα.

Χ.Ζ., εξάλλου αυτές οι έννοιες είναι επινοήματα του ανθρώπου. Ή πιο σωστά ερμηνείες. Η μοίρα σαν έννοια θεωρώ πως τον υπερβαίνει.

Ανώνυμος είπε...

...πραγματικά όσο αθώα άλλο τόσο και απάνθρωπη.όμως ταυτόχρονα είναι και μια καλή ερμηνεία-δικαιολογία-εξήγηση που θες να δώσεις σε περίεργες περιστάσεις για να μην τρελαθείς ή και το αντίθετο...να φτάσεις στα άκρα.