borges.remixed.vol1

Ο Ταδέο Ισιδόρο Κρους είναι καθισμένος πίσω από μια κολώνα. Σφίγγει το όπλο του στο χέρι και συλλογιέται τα λόγια του Μπόρχες:

«…οι πράξεις μας είναι το σύμβολό μας. Οποιοσδήποτε βίος, όσο μακρύς και σύνθετος κι αν είναι, αποτελείται στην πραγματικότητα από μία και μόνη στιγμή: τη στιγμή που ο άνθρωπος μαθαίνει μια για πάντα ποιος είναι».

Θυμάται μια βραδιά πριν από χρόνια, όταν ήταν είκοσι χρονών, μπορεί και πιο μικρός, που βρέθηκε για άλλη μια φορά με την πλάτη του κολλημένη στο μπετόν. Τότε ήταν ιδρωμένος και μόνος, ήξερε πως ο θάνατος ήταν κοντά και για κάποιο λόγο αναρωτήθηκε ποιο να ήταν το πρόσωπο του πατέρα που ποτέ δεν γνώρισε.

Τα θεμέλια της πολυκατοικίας βρώμαγαν κάτουρο, οι σωλήνες σκουριασμένοι, έσταζαν. Δεν άκουγες τίποτα, μόνο τις ζεστές σταγόνες που έπεφταν αόρατες στο πάτωμα και το σούρσιμο από τα πόδια των αστυνομικών. Ήταν περικυκλωμένος. Έβγαλε την ασφάλεια από το όπλο του, προτίμησε να χτυπηθεί παρά να παραδοθεί. Πληγώθηκε στον πήχη του, στον ώμο, στο αριστερό του χέρι. Πλήγωσε βαριά τους πιο αντρειωμένους από τους διώκτες του. Όταν είδε το αίμα να κυλάει μέσ’ απ’ τα δάχτυλα του, πολέμησε με πιο πολύ κουράγιο από ποτέ. Πλησιάζοντας ξημερώματα, καθώς είχε ζαλιστεί από την αιμορραγία, τον αφόπλισαν.

Εκείνα τα χρόνια η αστυνομία στην πόλη είχε σωφρονιστικό χαρακτήρα. Για παλικάρια σαν κι αυτόν, δεν ήταν δύσκολη η αμνηστία. Κι έτσι και έγινε, μετά από κάμποσα χρόνια υπηρεσίας στα πιο σκοτεινά μέρη της πόλης, τον έστειλαν πίσω στη γειτονιά του. Ύστερα από λίγο παντρεύτηκε μια γυναίκα, έκανε ένα γιο, τον έβγαλε το όνομα του πατέρα του που δε συνάντησε ποτέ. Εκείνο τον καιρό θα έπρεπε να νιώθει ευτυχισμένος, αν και κατά βάθος δεν ήταν (τον περίμενε, κρυμμένη στο μέλλον, μια νύχτα πάμφωτη, θεμελιακή: η νύχτα που είδε επιτέλους το πρόσωπο του, η νύχτα που άκουσε επιτέλους το όνομα του.)

Πριν μια βδομάδα, πήρε διαταγή να συλλάβει έναν κακοποιό που έπρεπε να λογοδοτήσει για δυο φόνους. Τον έλεγαν Μαρτίν Φιερό, ήταν λιποτάκτης και κρυβόταν εδώ και μέρες κάπου στη γειτονιά του. Ίσως στο παρατημένο βενζινάδικο ή στο καμένο εργοστάσιο, ή και κάπου αλλού – σίγουρα άλλαζε τις κρυψώνες του κάθε λίγο. Ο φονιάς αν και περικυκλωμένος από τους αστυνομικούς τους ξέφευγε μέσα στο βρώμικο λαβύρινθο της πόλης. Τελικά, όμως τον εντόπισαν.

Απόψε ο Κρους βρέθηκε στα θεμέλια μιας άλλης πολυκατοικίας από αυτή που έφερνε στη μνήμη του, αλλά το μπετό που ένιωθε στην πλάτη του ήταν ακριβώς το ίδιο. Αισθάνθηκε πως τη στιγμή εκείνη την είχε ξαναζήσει. Ο φονιάς βγήκε από την κρυψώνα του για να χτυπηθεί μαζί τους. Τον είδε καλά, ήταν τρομερός στην όψη, τα μακριά μαλλιά και η γκρίζα γενειάδα του ήταν σαν να του ‘χαν καταβροχθίσει το πρόσωπο.

Ενώ ο Κρους πολεμούσε στο σκοτάδι, άρχισε να καταλαβαίνει.

Κατάλαβε πως κανενός το πεπρωμένο δεν είναι καλύτερο από του άλλου, αλλά και πως κάθε άνθρωπος οφείλει να σεβαστεί αυτό που φέρει εντός του. Κατάλαβε πως η στολή και οι επωμίδες είχαν ήδη αρχίσει να τον ενοχλούν. Κατάλαβε πως η δική του μοίρα ήταν η μοίρα του λύκου και όχι του κυνηγόσκυλου. Κατάλαβε πως ο άλλος ήταν ο εαυτός του.

Ξημέρωσε και μια ηλιαχτίδα φωτός έσπασε τη μαυρίλα του υπογείου.

Ο Κρους πέταξε το πηλίκιο του καταγής, φώναξε ότι δε θα συνηγορήσει στο φονικό ενός λεβέντη, και ρίχτηκε στη μάχη ενάντια στους αστυνομικούς, στο πλευρό του λιποτάκτη Μαρτίν Φιερό.