στον πύργο

Το βρήκες σημειωμένο σε ένα άδειο σπιρτόκουτο σήμερα το πρωί:

«Όταν ήταν παιδί είχε φτιάξει έναν πύργο από άδεια σπιρτόκουτα. Τώρα που μεγάλωσε ψάχνει ένα σπίρτο για να τον κάψει».

Κάποιος το είχε αφήσει όρθιο στο πεζούλι, βγαίνοντας από τον ηλεκτρικό. Το μάζεψες και το κράτησες, χωρίς να ξέρεις ακριβώς το λόγο. Τώρα, αν και έχουν περάσει αρκετές ώρες από αυτή τη μικρή αναπάντεχη ανακάλυψη, ο άντρας απέναντι σου την ξαναφέρνει πίσω στο νου σου.

Είναι στο ύψος σου, φοράει ένα μαύρο ημίψηλο και παίζει μηχανικά με ένα ίδιο σπιρτόκουτο. Κοιτάζει σταθερά πίσω σου. Ασυναίσθητα γυρίζεις να δεις τι βλέπει με τόση προσήλωση.

Το σιντριβάνι;

Δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον. Τον παρατηρείς πιο προσεχτικά και καταλαβαίνεις πως δεν κοιτάζει κάτι συγκεκριμένο. Καταλαβαίνεις πως τελικά είναι συγκεντρωμένος στο ταλαιπωρημένο σπιρτόκουτο που βρίσκεται στο αριστερό του χέρι.

Αναρωτιέσαι το γιατί.

Ξαφνικά, καταλαβαίνει πως τον κοιτάζεις και σε καρφώνει με τα μάτια του. Με απόλυτη σοβαρότητα σου δείχνει το σπιρτόκουτο, ανασηκώνοντας το απαλά και στη συνέχεια το ανοίγει σπρώχνοντας με τον αντίχειρα του το πίσω μέρος.

Στην αρχή νομίζεις πως είναι άδειο, όμως στην πραγματικότητα μέσα του βρίσκεται άλλο ένα σπιρτόκουτο. Το βγάζει με το δεξί του χέρι και ακουμπάει το άλλο κάτω στο πεζοδρόμιο δίπλα του. Ύστερα το ανασηκώνει κι αυτό απαλά, και με την ίδια ακριβώς κίνηση βγάζει άλλο ένα. Ακουμπάει πάλι το άδειο στο πεζοδρόμιο, δίπλα στο προηγούμενο.

Επαναλαμβάνει την ίδια κίνηση ξανά και ξανά.

Μέχρι που με τα άδεια σπιρτόκουτα, φτιάχνει ένα μεγάλο πύργο. Σε πλησιάζει και από το τελευταίο σπιρτόκουτο που βρίσκεται στα χέρια του, αυτή τη φορά αντί για σπιρτόκουτο, βγάζει ένα συνηθισμένο σπίρτο. Σου το παραδίδει όμως σχεδόν με επισημότητα, λες και είναι το κλειδί του πύργου που τόσο ήρεμα έφτιαξε. Μόλις το ακουμπάει στο χέρι σου, τραβάει αργά το δικό του και αφού κάνει μια διακριτική υπόκλιση, εξαφανίζεται μέσα στο πλήθος.

Δεν είπε απολύτως τίποτα, αλλά ξέρεις τι ζητάει από σένα.

Τώρα έχεις το σπιρτόκουτο, έχεις και το σπίρτο.

Όμως δεν έχεις πια καμιά διάθεση να κάψεις τους παιδικούς σου πύργους.

Ανάβεις ένα τσιγάρο και απομακρύνεσαι απολαμβάνοντας τη γεύση του μέσα στα πνευμόνια σου. Ξεφυσάς προς τα πάνω και κοιτάς τα άστρα.

Τελικά, οι πιο όμορφοι πύργοι είναι αυτοί που χτίζουμε με καπνό πάνω από τα κεφάλια μας.