θρύλος

Ο Άβελ και ο Κάιν συναντήθηκαν μετά το θάνατο του Άβελ. Βάδιζαν στην έρημο, κι όπως ήταν πανύψηλοι και οι δύο, αναγνώρισαν από μακριά ο ένας τον άλλον. Τα αδέλφια κάθισαν καταγής, άναψαν φωτιά και έφαγαν. Ήταν σιωπηλοί, όπως όλοι οι κουρασμένοι άνθρωποι όταν γέρνει η μέρα. Στον ουρανό έλαμπε ένα αστέρι που δεν είχε ακόμη όνομα. Στη λάμψη της φωτιάς, ο Κάιν είδε στο κούτελο του Άβελ το σημάδι της πέτρας - άφησε να πέσει το ψωμί που έφερνε στο στόμα του, και ζήτησε απ' τον αδελφό του να τον συγχωρέσει.

Ο Άβελ αποκρίθηκε:

"Εσύ με σκότωσες ή εγώ σε σκότωσα; Δε θυμάμαι πια και τώρα είμαστε πάλι εδώ όπως πριν".

"Τώρα ξέρω πως με έχεις συγχωρέσει αληθινά" είπε ο Κάιν, "γιατί, όταν ξεχνάς συγχωρείς. Θα κοιτάξω κι εγώ να ξεχάσω".

"Σωστά" είπε αργά ο Άβελ. "Η ενοχή κρατάει όσο κρατούν οι τύψεις".

Χ.Λ. Μπόρχες
Το εγκώμιο της σκιάς