...

Δε γράφω συχνά πια.

Κι ότι γράφω πιο συχνά το σβήνω.

Όμως απόψε μόνο για ένα πράγμα μπορώ να σου πω.

Για τους φίλους μου.

Πόσο περήφανος είμαι για κάθε ένα από αυτούς.

Ξεχωριστά.

Ξεχωριστοί.

Ο καθένας κάνει τη μικρή του φυλακή να τραγουδάει.

Και στο επισκεπτήριο μου χαμογελά.

Γιατί, στη μεγάλη υποχώρηση, ακόμη και τότε, σημασία δεν έχει αν σκύψεις το κεφάλι.

Άλλα να γνωρίζεις πως κι αν ηττήθηκες, οφείλεις να υπερασπιστείς την ήττα σου.

Για να νικήσεις την επόμενη ημέρα.

Ο ουρανός είναι στενός για τους δειλούς και πεδιάδα για τους ονειροπόλους.

Στην άκρη του, καβάλα στους ανεμόμυλους, μεθάμε το ηλιοβασίλεμα.

Και περιμένουμε τον ήλιο στο πρώτο της άνοιξης αντάμωμα.

Μη φοβάσαι, μην ελπίζεις.

Κανείς δεν είναι λεύτερος.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Eδώ ειναι το ταξείδι!

χ.ζ. είπε...

Δεν είμαστε λεύτεροι σίγουρα...Μέσα από τη φυλακή μας όμως το τραγούδι μας θα μας σώσει.

markos-the-gnostic είπε...

Στην άκρη, καβάλα στους ανεμόμυλους να μεθάμε το ηλιοβασίλεμα, δεν είναι αυτό και μόνο υπέροχο, τέλειο, ένα νόημα και περιεχόμενο ζωής;

Πάνος Δρακόπουλος είπε...

Γιάννη-Γιάννη, έχω καιρό να λάβω νέα σου! Σε ενημερώνω, πως το πρώτο τεύχος των ΝΗΣΙΔΩΝ είναι στο τυπογραφείο -αδύνατον να διαφύγει από τον γνωστό-άγνωστο δαίμονά του. Οι έτεροι δύο της συντακτικής μας ομάδας αδημονούν -μετά τις δικές ορεκτικές περιγραφές- να παραλάβουν το κείμενο που θα μας εμπιστευτείς στο ερχόμενο τεύχος. Σε χαιρετώ -ευελπιστώντας με καλή τη πίστη στην...ελεύθερη ανταπόκρισή σου.

Πάνος-Πάνος

Spy είπε...

Μέσα στην αισιοδοξία σας βλέπω...

Chimaikon είπε...

πανέμορφο..

"Ο ουρανός είναι στενός για τους δειλούς και πεδιάδα για τους ονειροπόλους."

κάθε στίχος πανέμορφος

Όσο ζω φοβάμαι
κι όσο ελπίζω ζω
επειδή δεν είμαι λεύτερος από ανθρώπους και μικρά πράγματα
σαν έναν ανεμόμυλο, χίλιους ανέμους, μια χειρονομία και έναν σπασμό στα μάγουλα.

Να είστε καλά εκεί κάτου

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
I.P.Potis είπε...

ανώνυμε, εδω κι εκεί και παραπέρα.

χ.ζ., αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν το έγραφα.

μάρκο, είναι, απλά είναι και έυκολο να το ξεχνάμε.

πάνο-πάνο, με συγχωρείς για την εξαφάνιση. Σύντομα θα σου στείλω κάτι.

spy, ο ανεμόμυλος γυρίζει και τα φτερά του είναι πότε κάτω πότε πάνω.

κωστάντζα, να είστε καλά εκει πάνου και να μας στέλνετε κι εσείς τους στίχους να κάνουνε παρέα στους δικούς μας. Φιλιά.

kira είπε...

"Δε γράφω συχνά πια.

Κι ότι γράφω πιο συχνά το σβήνω.

Όμως απόψε μόνο για ένα πράγμα μπορώ να σου πω.

Για τους φίλους μου.

Πόσο περήφανος είμαι για κάθε ένα από αυτούς.

Ξεχωριστά.

Ξεχωριστοί.

Ο καθένας κάνει τη μικρή του φυλακή να τραγουδάει.

Και στο επισκεπτήριο μου χαμογελά."

Πολύ με άγγιξαν αυτά τα λόγια.