Μετρώ

Κάθομαι στο μετρό.

Απέναντι μου ένα πιτσιρίκι, 7 χρονών όχι παραπάνω, κοιμάται.

Το κεφάλι του έχει γείρει μπροστά.

Μια σταγόνα σάλιου στην μπλούζα του.

Η διπλανή μου, δείχνει 47 - πόσο να είναι άραγε; - κουνάει το κεφάλι.

"Κοιμάται ήσυχο τώρα, γιατί δεν ξέρει τι τον περιμένει όταν μεγαλώσει".

Ο πατέρας του την κοιτάζει.

Πάει να απαντήσει κάτι, αλλά το μετανιώνει.

Μάλλον δε θέλει να κάνει φασαρία.

Και οι σκέψεις μου γίνονται χέρι, που βυθίζεται σε μια στιγμή ανάμεσα στα πόδια της και ξεριζώνει τη μήτρα της. Την τραβάω έξω στο φως και τη σηκώνω. Μες στο μετρό, είναι ξεκάθαρο πια σε όλους πως τούτη η μήτρα είναι νεκρή, πάντοτε νεκρή ήταν και γερασμένη, για αυτό και δεν μπορεί να δει τα όνειρα που έχει απέναντι της και βλέπει μόνο την πτώση, την παρακμή, μίζερη και θλιβερή γυναίκα, που μονάχα να τρομοκρατεί γνωρίζει, όχι γιατί δεν έμαθε τίποτε άλλο, αλλά γιατί εκείνη το επέλεξε, γιατί εκείνη επέλεξε αντί να κάνει απογόνους να τους φονεύει μες στον ύπνο τους. Σηκώνω ψηλά τη μήτρα της και ύστερα την πετώ μπρος στα λυγισμένα πόδια της. Εκείνη με κοιτάζει έντρομη.

Άραγε να θυμήθηκε πως κάποτε υπήρξε παιδί και εκείνη;

Ή μήπως το αντίθετο;

Τη μετρώ.

4 σχόλια:

"Ground Control to Major Tom" είπε...

Aνάποδα τη μετράς...

Γιατί και εκείνη από νεκρή μήτρα πρέπει να βγήκε.

Αμαρτίες,εκ του μη-άρτιος γεννομενες.


Καλό σου βράδυ.

markos-the-gnostic είπε...

τρομακτική σκηνή ομολογώ

I.P.Potis είπε...

ground control, αναρτήσεις εκ του μη-άρτιος γεννόμενες

markos, καθημερινή σκηνή μονολογώ

Ανώνυμος είπε...

αγκιξες μια πλευρα της καθημερινοτητας μου-αυτην που δικαζουν καθημερινα στο δρομο παιδια /νεος- με εναν εκληκτικο τροπο!