american dream
Στέκομαι για ώρα στην ουρά του metropolis.
Σε μία τηλεόραση δείχνει το νέο πρόεδρο των Η.Π.Α. να πανηγυρίζει.
Χαζεύω CD, εκείνους που χαζεύουν τα CD, τις ταμίες, την μπροστινή μου.
Και τότε εμφανίζεται.
Στην αρχή δεν τον παρατηρώ.
Όμως τον παρατηρεί αυτός που παρατηρώ.
Και ο δίπλα του.
Και η μπροστινή μου.
Έτσι το βλέμμα ακολουθεί την τροχιά των υπολοίπων βλεμμάτων κι όλα μαζί συναντιώνται πάνω του.
Εκείνος συνεχίζει, κάπως αδιάφορα είναι η αλήθεια, με τα CD στο χέρι..
Μοιάζει να μην έχει καταλάβει τίποτα από ότι συμβαίνει και από όσα πρόκειται να συμβούν τα επόμενα δευτερόλεπτα.
Και θα συμβούν, είναι σίγουρο. Όλοι γύρω του το ξέρουν. Μονάχα αυτός το αγνοεί.
Πλησιάζει έναν πελάτη – το διπλανό μου ίσως; – και εκείνος αποστρέφει το βλέμμα.
Κάνει πως κοιτάει αλλού.
Πλησιάζει κι άλλο.
Όμως δεν προλαβαίνει να του μιλήσει.
Δυο μπράβοι τον αρπάζουν και τον πετάνε με δύναμη έξω.
Δεν προλαβαίνει καν να διαμαρτυρηθεί.
Είναι στο δρόμο τώρα.
Είναι μαύρος.
Δεν είναι αφροαμερικάνος.
Και πουλάει CD.
5 σχόλια:
Αγαπητέ μου έχω να κάνω μια βαρυσήμαντη δήλωση: Το σημερινό σας ποστ ΔΕΝ έχει κοινωνιολογικές προεκτάσεις, όπως εντέχνως προσπαθήσατε να μας περάσετε, αλλά καθαρά επιχειρηματικές. Τι ήθελε δηλαδή ο άνθρωπος; Να κάνει διείσδυση σε νέες αγορές; Να εξετάσει τον ανταγωνισμό; Να διαφημίσει το προϊόν του σε μια "έτοιμη" αγορά; Να καταγράψει τους τρόπους πώλησης ενός καταξιωμένου επαγγελματία του είδους;
(μα είναι δυνατόν; ο άνθρωπος είχε ή περίσευμα θάρρους ή πολύ χιούμορ...)
με επεισε.
εγω θα αγοραζα
:-(
εν τούτοις σε γενικές γραμμές είναι πιο σεβαστοί εν Ελλάδι από τους roma
spy, για να το λέτε κάτι θα ξέρετε απο μαρκετινγκ.
fight back, θα προφταίνες όμως;
fei, ναι μάλλον
marcos, έχεις δίκιο δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι.
Δημοσίευση σχολίου