dj σε νησί

Το πρώτο τραγούδι παίζει.

Αστυπαλιά.

Άσπρα σπίτια, αστραφτερά, πολύ φως, περισσότερος αγέρας.

Του παίρνει απότομα το καπέλο κι εκείνος αφήνει το κάστρο (του) και το γυρεύει ανάμεσα σε στενά σοκάκια.

Είναι ωραία η σκιά όταν σε κυνηγάει από παντού ο ήλιος.

Είναι ωραίος ο ήλιος το πρωί μετά τη νύχτα, αλλά μη βιάζεσαι θα σου πω αργότερα για αυτό.

Συναντά τρεις φίλους, σταματά για λίγο, τους ρωτά αν πήρε το μάτι τους ένα βιαστικό καπέλο. Του δείχνουν τρεις διαφορρετικές κατευθύνσεις κι εκείνος συνεχίζει το τρεχαλητό του.

Όμως, ύστερα από λίγο είναι πια σίγουρος πως το έχει χάσει.

Κοιτάζει γύρω του την παράξενη τούτη Χώρα.

Η μπάρα είναι πορτοκαλί, το μαγαζί χαμηλοτάβανο, η τεκίλα τις περισσότερς φορές με πορτοκάλι.

Έτσι, γιατί χρειάζονται και οι βιταμίνες.

Εκτός από βιταμίνες, χρειάζεται νερό.

Το μεσημέρι όμως, όλα εδώ είναι κλειστά.

Υπάρχουν μόνο οι παραλίες και το μαύρο ρούμι. Ζεστό μαύρο ρούμι μέσα σε πλαστικά μπουκάλια του νερού που ξεβράζει η θάλασσα.

Υπάρχουν και οι φίλοι.

Το τραγούδι που παίζει τώρα, μοιάζει να βγαίνει από τα στόματα τους. Το τραγουδούν μαζί του και για μια στιγμή, για μια στιγμή μονάχα, η θάλασσα έτσι για λίγο τους αφουγκράζεται.

Ανεμελιά, αντροπαρέα, μπουγέλα και κραξίματα. Οι γλάροι τους κοροϊδεύουν, στραβοπετώντας.

Ίσως απλά να έχουν μεθύσει κι αυτοί με το ρούμι. Ή μπορεί το ρούμι να είναι μπόμπα.

Στην άκρη της παραλίας η σπηλιά είναι μικρή και ο θησαυρός του πειρατή από καιρό κλεμμένος.

Εκείνοι όμως δε δίνουν δεκάρα. Μες στη σπηλιά φτιάχνουν μαργαρίτες και στρίβουνε τσιγάρα. Κι ύστερα τις σερβίρουν στα σοκάκια.

Στο λιθόστρωτο, οι πλάκες αντηχούν ξανά στα βήματα που κάποτε προσπάθησαν να κάνουν.

Οι πλάκες τους μετράνε, τα βήματα που χάθηκαν δεν ξαναποχτιούνται..

Το νησί ξαφνικά γεμίζει κόσμο. Η ησυχία ακολουθεί τον ήλιο χαμηλά στον ορίζοντα και χάνεται, η μουσική δυναμώνει.

Νυχτώνει. Ο αέρας πέφτει.

Στριμώχνονται. Ανθρωποι, μουσική, εκείνο το χαμόγελο, που μπορεί και να μην ήταν ακριβώς χαμόγελο, τα βυζιά της εντυπωσιακής ξανθιάς, που σίγουρα ήταν ακριβώς αυτό που ήταν.

Στριμώχνονται ανάμεσα στην πορτοκαλί μπάρα με τα ξέχειλα τασάκια και τη θάλασσα.

Φωνάζουν και ιδρώνουν. Στάζει το λεμόνι στο τζιν τόνικ, η ανάσα της κολλάει στο λαιμό του, ακριβώς κάτω απο το αυτί και ο πάγος, τριμμένος, λιώνει στο ποτήρι του.

Το χαμόγελο, τελικά ήταν χαμόγελο.

Κι εκείνη στο κρεβάτι του. Γυμνή, μόνο με τις έγνοιες του καλοκαιριου, κολιέ από κοχύλια, χορεύει στο λαιμό της.

Χορεύουν και όλοι γύρω τους χορεύουν μαζί τους.

Μες σε μια στοά από καπνό, ξεφωνητά και μεθυμένους γλάρους.

Μέχρι που κάποια στιγμή οι μπύρες του Βορρά τελειώνουν και πάγος υπάρχει μοναχά στο Νότο.

Χαράζει.

Αγκαλιά σε μια ταράτσα δίχως κεραίες και διαφημιστικά μηνύματα.

Και ο ήλιος είναι κόκκινος, κάπως αργός στο ξεκίνημα του, διστακτικός που θα λύσει τα μάγια του νησιού και θα σε κάνει πάλι καθημερινή και ασήμαντη και άχαρη.

Σχεδόν αόρατη, κρυμμένη πίσω στην ομίχλη της πρωτεύουσας, να περιμένεις τον πρίγκηπα με το σπασμένο σου σφηνάκι.

Το μαγαζί έχει αδιάσει. Ο ήλιος πια είναι ψηλά και οι ακτίνες του σπίθες φθινοπωρινές.

Εκείνοι σιγοκουβεντιάζουν γύρω από την μπάρα. Φρουρά που ξέμεινε λίγο πιο πίσω, από συνήθεια ή από κάποιο πείσμα.

Ή ισως να είναι και ο ρόλος της αυτός. Των αδιόρατων χαμόγελων ρομαντική οπισθοφυλακή.

Εκείνος βάζει ένα αγαπημένο τους τραγούδι.

...τα καλοκαίρια μας μικρά κι ατέλειωτοι οι χειμώνες...

Καπνίζουν και σιγοτραγουδούν.

Ύστερα, φεύγουν κι αυτοί, κι εκείνος βάζει το τελευταίο σκαμπό πάνω στην μπάρα και τελευταίος κλείνει την πόρτα.

Το τελευταίο τραγούδι έχει πια τελειώσει.