Το άσπρο και το μαύρο
Περπατάμε για χρόνια πάνω στην ίδια σκακιέρα.
Κάποιοι πάνε μόνο μπροστά.
Άλλοι πάνε και προς τα πίσω.
Κάποιοι κάνουν άλματα.
Άλλοι βαδίζουν μόνο τετράγωνο τετράγωνο.
Και ο τρελός πάντα διαγώνια.
Καμιά φορά συναντιόμαστε.
Περπατάμε μερικά τετράγωνα δίπλα δίπλα, λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία, κι έπειτα οι δρόμοι μας χωρίζουν. Αυτό καμιά φορά έχει σημασία.
Μα όταν βρεθείς στην άκρη της σκακιέρας, τότε μόνο τότε καταλαβαίνεις.
Πως δεν έχει σημασία πόσα τετράγωνα περπάτησες, ούτε με ποιους.
Αλλά πως σε όλη σου τη ζωή, βρισκόσουν πότε σε ένα άσπρο και πότε σε ένα μαύρο τετράγωνο.
Κάθε απόφαση που πήρες, κάθε αλλαγή κατεύθυνσης (αν έκανες), κάθε σκέψη και συναίσθημα ξεκινούσε από ένα άσπρο ή μαύρο τετράγωνο.
Που στην πραγματικότητα είναι γκρι.
Δυστυχώς όμως τα μάτια σου τα βλέπουν όλα άσπρα ή μαύρα.
Πόσο μάλλον το μυαλό σου.
αφιερωμένο στο θείο μου Οιδίποδα από τον Κολωνό.
5 σχόλια:
Oταν βρεθεις στην ακρη της σκακιερας καταλαβαινεις και οτι δεν εχει σημασια τι χρωμα ειναι το τετραγωνο που πατας,αλλα οτι παντα θα εισαι εσυ και το τετραγωνο σου
Ο πύργος ξεκινάει πάντα από την άκρη.
Η αρχή είτε άσπρη είτε μαύρη.
Ο πύργος όμως δεν είναι ένα οποιοδήποτε πιόνι.
Μπορεί να αποφασίσει αν θα σταθεί σε άσπρο ή σε μαύρο τετράγωνο.
Στο τέλος θα γκρεμιστεί ή θα γκρεμίσει.
Σε τι χρώμα τετράγωνο θα στέκεται;
Μπορεί και σε γκρί.
η διαθεση μου ειναι γκρι.
ανώνυμε, ναι έτσι είναι.
πιόνι, πολύ μου άρεσε αυτό που έγραψες.
φέη, εμένα είναι γκρρ.
χα0χα0
Δημοσίευση σχολίου