Στην κόλαση με το μαύρο πρόβατο.

Χθες σε είδα σε μια παράσταση.

Τι περίεργο, δεν ήσουν στη σκηνή.

Καθόσουν στο τελευταίο κάθισμα και παρακολουθούσες.

Με παρακολουθούσες.

Όμως δεν ήμουν ούτε έγω στη σκήνη.

Σε παρακολουθούσα.

Κι έτσι αναρωτιέμαι.

Αφού κι εγώ καθόμουν στο τελευταίο κάθισμα.

Γιατί βρεθήκαμε σε αυτή τη βαρετή παράσταση;

Όμως έφυγες πριν σε ρωτήσω. Μόνη.

Χάθηκε η συμπαράσταση.

Το θέατρο άδειασε, οι ηθοποιοί ξεβάφτηκαν κι έγιναν άνθρωποι ξανά.

Σιωπηλοί φόρεσαν τις ζωές τους, σαν να ήταν πιτζάμες ή ακριβά φορέματα.

Και τώρα πια το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι

μια βιαστική και ίσως κάπως άκαιρη, μικρή αναπαράσταση.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

η συμπαρασταση δε χανεται οταν αδειαζει η σκηνη μονο η παρασταση

Ανώνυμος είπε...

εξαλλου το μαυρο προβατο ειναι σπανιο

Ανώνυμος είπε...

Σε είδα ! la luna

Ανώνυμος είπε...

erxomai gia sumparastasi savvato pournon pournon

prasino alogo

markos-the-gnostic είπε...

ναι τελικά οι θεατές είναι η καλύτερη παράσταση

Ανώνυμος είπε...

εμφανησου μ'ενα μαγικο

Ανώνυμος είπε...

''Γιατί βρεθήκαμε σε αυτή τη βαρετή παράσταση;''


για να τηνη κλεψεται εσεις.
η να την κλεψει αυτη...
που εφυγε μονη....

χ.ζ. είπε...

Συγκινητική η βουβή αλληλοπαρατήρηση...