One night stunned

Η πόρτα κλείνει πίσω σου.

Όλα είναι ανοικεία και ας ξέρετε κι οι δύο τι θα ακολουθήσει.

Η μνήμη θα γατζωθεί στις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες.

Η μυρωδιά της βιαστικής τσίχλας μετά τα δυο, ακόμη πιο βιαστικά, σουβλάκια. Και η μυρωδιά από τα σουβλάκια με μια υποψιά μέντας, όταν φίλαγες για δεύτερη φορά τις ρώγες της.

Ένα κουμπί που την παίδεψε και τελικά το ξήλωσες. Ή μπορεί να έγινε και ανάποδα, φορούσατε εξάλλου τα ίδια παντελόνια.

Ένα αστείο διακοσμητικό δίπλα στο κρεβάτι της, που πηγαινοέρχεται μαζί σας. Όχι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να βάλεις τα γέλια.

Το σημάδι από κραγιόν στο τσιγάρο της. Και ο θόρυβος της καύτρας ή μιας βιαστικής μηχανής λιγο πριν χαράξει.

Το βλέμμα του περιπτερά, το πρωί, καθώς εκείνος ανοίγει το περίπτερο του και εσύ κλείνεις την πόρτα της πολυκατοικίας πίσω σου. Καλημέρα, φεύγω.

Και ακόμη πιο έντονα, πάνω στην πόρτα που κλείνεις, ένα αυτοκόλλητο χαρτάκι από αυτά που μάζευες κι εσύ μικρός. Το όνομα του ποδοσφαιριστή βέβαια δεν σου λέει πια και πολλά.

Αλλά ακόμη και όλα αυτά δε μένουν για πολύ.

Σβήνουν μες στο φως της μέρας που ξεκινά και όλα ξεχνιούνται, όπως ακόμη και η απορία που σε βασανίζει μέχρι να πας σπίτι:

Τελικά κοιμήθηκες με εκείνη που φλέρταρες στο πρώτο ή με εκείνη που φλέρταρες στο δεύτερο ποτό;