Θεατρινό

Είναι ένας ζεστός χειμώνας που αργεί να τελειώσει.

Οι χιονάνθρωποι μεταναστεύουν σιγά σιγά προς πιο ψυχρά κλίματα.

Το νερό το ίδιο, σε μικρότερη κλίμακα.

Σε λίγες μέρες αλλάζει η ώρα.

Μακραίνει το λουλουδάτο φουστάνι της εξήντα πόντους.

Κάποιοι όμως θα δουλεύουν ακόμα μέχρι να νυχτώσει.

Και τα παιδιά θα μετράνε αντίστροφα μέχρι το Πάσχα.

Κι ύστερα μέχρι το καλοκαίρι.

Ο έρωτας παραφυλάει και οι ανυποψιαστοι υποτάσσονται.

Η φύση παραφυλάει και ο άνθρωπος σφυρίζει αδιάφορα.

Ένα αγόρι που φιλάει ένα κορίτσι. Τα δόντια τους ακουμπάνε κι εκείνη ανατριχιάζει λίγο.

Και δυο γάτες που πηδιούνται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εκείνες ανατριχιάζουν πιο πολύ.

Ο ήλιος είναι μεγάλος και λαμπερός, σαν νεογέννητου μωρού το πρώτο του χαμόγελο.

Ο ουρανός που τον κρυφοζηλεύει, απλώνει ακόμη περισσότερο.

Τα σύννεφα τεντώνονται νυσταγμένα.

Και κάποια στιγμή ξεχνάς τα ταπεινά σου προβλήματα και παρατηρείς την ταπεινή σου ύπαρξη μέσα σε τούτη την εαρινή παρασταση.

Ανοίγει η αυλαία και εσύ είσαι σε όποιο σημείο της σκηνής επιθυμήσεις.

Μα αντί για χειροκρότημα το μόνο που ακούς είναι το αχόρταγο γουργουρητό μιας παθιασμένης γάτας.