δρομέας

Τρέχει με φόρα.

Αναρωτιέσαι τι τον κυνηγάει.

Ο δρόμος είναι στεγνός και σε κάθε του πάτημα τινάζεται σκόνη.

Είναι πρωί, ερημιά και φυσάει.

Κάνει κρύο, τα δέντρα είναι καμμένα και το βένζινάδικο που προσπερνάει άδειο.

Δεν ακούς πουλιά, μόνο την ανάσα του.

Το σκοτάδι κρύβεται για λίγο ακόμη στον ορίζοντα.

Ο ήλιος διστάζει.

Εκείνος όμως συνεχίζει.

Αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που κυνηγάει.

Ο δρόμος είναι ανήφορος και σε κάθε του πάτημα κομμάτια από τη σόλα του διαλύονται και φεύγουν.

Δεν έχει ιδρώσει, δεν έχει λαχανιάσει, δε δείχνει κουρασμένος.

Έχει στο μέτωπο του σκόνη. Μπορεί να είναι και η στάχτη των δέντρων.

Οι παλμοί της καρδιάς του έχουν πάντα τον ίδιο μονότονο ρυθμό.

Τα βήματα του το ίδιο.

Συνεχίζει.

Μέχρι που ο δρόμος γίνεται ίσιος ξανά.

Και τότε.

Τρέχει για λίγα μέτρα ακόμη.

Και στο πρώτο της μέρας φως, πηδάει στο γκρεμό.

Τον λούζουν οι χρυσές ακτίνες της αυγής στο άπιαστο μακρουβούτι του για τον ωκεανό.

Κάποιοι φωνάζουν πως το ταξείδι του τελείωσε.

Κάποιοι άλλοι πως τώρα μόλις αρχίζει.

Όμως εκείνος στην πραγματικότητα απλά υπάρχει.

Και μες στο νερό, σίγουρα, δεν τους ακούει.