Αναποδοφάσιστος

Πίσω από το δέντρο κρατάς την ανάσα σου. Ήταν λάθος η ιδέα. Πως δε το είδες νωρίτερα; Κοιτάς τα εναλλακτικά σου σχέδια και κάνεις ένα κύκλο μαζί τους για να συζητήσετε την πορεία από δω και μπρος. Σκύβετε. Ψιθυρίζετε. Με την κουβέντα, σιγά σιγά κάποια αρχίζουν και απομακρύνονται, κάποια τα διώχνεις με κλωτσιές εσύ.
Στο τέλος μένετε εσείς κι εσείς (πληθυντικοί ευγενείας). Σε κοιτάζει στα μάτια το τελευταίο και σου λέει :

- Αν δε το κάνεις εσύ θα το κάνω εγώ.

- Μη με πιέζεις, τα πράγματα δεν είναι απλά.

- Τα πράγματα είναι από σχεδιασμού τους έτσι.

- Δε θα το ρίξουμε στη φιλοσοφία τώρα.

- Που θες να το ρίξουμε;

- Έχει περάσει καιρός.

- Ο καιρός δε περνάει μακριά σου, τον καβαλάς και περνάς μαζί του.

- Μου φαίνεται θα βρέξει.

- Πλύνε το φόβο σου στις σταγόνες του.

- Δε θα το ρίξουμε στη ποίηση τώρα.

- Που θες να το ρίξουμε;

- Μα δε φοράω τα καλά μου, τα ρούχα μου κουρελιάστηκαν.

- Άλλος ένας λόγος για να δεχτείς αυτή τη ζεστασιά.

- Δε ξέρω αν είναι η σωστή στιγμή.

- Η Αφροδίτη μπήκε στον Λέοντα, τώρα πρέπει.

- Δε θα το ρίξουμε στην αστρολογία τώρα.

- Που θες να το ρίξουμε;

Ο άνεμος δυναμώνει και τα φύλλα του δέντρου θροΐζουν και ας μην είσαι σίγουρος τι σημαίνει αυτό (μεγάλωσες στη θάλασσα γαμώτο μα πήρες τα βουνά). Στις μύτες των ποδιών σου, σηκώνεσαι σαν να περιμένεις από τον άνεμο να σε σπρώξει μπροστά. Πάντα βασιζόσουν πάνω του. Δειλέ. Εκείνος ξεφυσάει με αδιαφορία και όλα μοιάζουν μάταια.

Και κάπου εκεί ένα λεμόνι πέφτει από τη θέση του και κυλάει προς τις φτέρνες σου. Σε ακουμπά απαλά. Μετέωρος όμως καθώς στέκεσαι είναι αρκετό για να σε κάνει να βγεις από την κρυψώνα σου.

- Θέλω να το ρίξουμε έξω.

Και περνάς την πόρτα του Πύργου.

Για το λεμόνι