Απέξω

Σήμερα πήγα στο σουπερ μάρκετ.

Αγόρασα ένα σωρό χρήσιμα πράγματα.

Στην επιστροφή άρχισε να βρέχει.

Δεν είχα πάρει ομπρέλα.

Κι οι σακούλες με τα ψώνια μου γεμίσαν νερό.

Και έγιναν τόσο βαριές που δεν μπορούσαν πια να κάνω βήμα.

Ήμουν έξω ακριβώς από την πόρτα του σπιτιού μου και δεν μπορούσα να τη φτάσω.

Κοίταξα την πόρτα.

Κοίταξα το σπίτι.

Κι ύστερα άδειασα στο πεζοδρόμιο τις σακούλες από τα πράγματα του σούπερ μάρκετ.

Κι άφησα μέσα μόνο το νερό.

Δεν με είδε κανείς.

Μονάχα ο ουρανός.

Και μου χαμογέλασε.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μα έτσι αλάφρυναν μονάχα οι σακούλες και όχι η ψυχή ή το μυαλό σου.
demon από www.blogosfaira.com

Stardustia είπε...

Ωραίο πράγμα να σου χαμογελά ο ουρανός...

Ανώνυμος είπε...

Το μόνο χρήσιμο έμεινε στη σακούλα τελικά.. (δύο τελείες)..

Bonnie είπε...

μα δεν εχει στόμα....

Stardustia είπε...

@ bonnie ίσως και γι αυτό: ωραίο πράγμα να σου χαμογελά ο ουρανός...

I.P.Potis είπε...

demon, μα το μυαλό μου είναι πάντα στις σακούλες.

stardustia, κι ακόμη πιο όμορφο να σε δαγκώνει.

ανώνυμε/η, το μόνο χρήσιμο είναι η σακούλα..

μπόνι, και τότε ποιος στο ΄πε πάλι αυτό;

Stardustia είπε...

εννοείται...

Ανώνυμος είπε...

ολα τα χρησιμα πραγματα ...
τι ηρωνεια...