Καθρέφτη ζει

Ξύπνησε, φόρεσε το παντελόνι του, πλύθηκε.

Χτενίστηκε, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη βιαστικά, εκείνος του ανταπέδωσε το βλέμμα.

Στο δρόμο για τη δουλειά βρήκε κίνηση, την ίδια κίνηση με τη χθεσινή μέρα.

Την ίδια με την αυριανή.

Έπιασε το κινητό του.

Μίλησε με τη γυναίκα του, κανόνισε με τους φίλους του να πάνε για μπάλα αύριο και με την γκόμενα εκδρομή το Σαββατοκύριακο.

Έβαλε βενζίνη, τσακώθηκε με τον περιπτερά και το αφεντικό του.

Δούλεψε.

Δούλεψε κι άλλο.

Έφυγε τελευταίος από τη δουλειά.

Σταμάτησε στο σούπερ-μάρκετ να πάρει γάλα για τον μικρό και σκυλοτροφή για τον σκύλο.

Προσποιήθηκε πως του άρεσε το φαγητό, προσποιήθηκε πως είδε ειδήσεις και πως κατάλαβε γιατι βρίζονταν στα τηλεοπτικά μπαλκόνια.

Είδε μισή σειρά, αποκοιμήθηκε στον καναπέ.

Ξύπνησε μόνος του, το σπίτι ήταν άδειο, τα καλοριφέρ είχαν κλείσει.

Σηκώθηκε για το κρεβάτι του, κατούρησε και έπλυνε τα δόντια του.

Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.

Και τότε έμεινε εντελώς ακίνητος.

Το πρόσωπο του είχε γεμίσει ρυτίδες, τα μαλλιά του είχαν ασπρίσει, κάπου κάπου φαινόταν το γυμνό του κρανίο ανάμεσα τους.

Δε βρήκε δόντια καρφωμένα στα ούλα του.

Τα χέρια του έτρεμαν.

Και τα μάτια του ήταν θαμπά.

Το μόνο που του είχε πια απομείνει ήταν η απορία.

Αν έζησε μέσα σε μια ημέρα τριάντα χρόνια.

Ή

Αν έζησε μέσα σε τριάντα χρόνια την ίδια ακριβώς ημέρα.

10 σχόλια:

sunday είπε...

Πολύ απλό και όμορφο με μέσο τον καθρέφτη. btw παρόμοιες σκέψεις είχα χτες.

Stardustia είπε...

απλώς τρομακτικό...

ίσως επειδή ακούγεται πολύ αληθινό

Ανώνυμος είπε...

πολύ ωραίο.

Ανώνυμος είπε...

Πιο πιθανό να έζησε μια μέρα σε 30 χρόνια.
Όπως κι εμείς.
Από το χρονικό σημείο Α έως το Χ δεν υπάρχει παρά η έλλειψη παρατήρησης του εαυτού. Ο χρόνος συμπιέζεται και βρίσκεσαι να κλαις...

Σικελια είπε...

Κι απορώ. Πώς την ζεις την ζωή; Πώς την γεύεσαι; Για να μην μείνεις στο μεταίχμιο. Για να μπορείς να σε κοιτάς στα μάτια κάθε μέρα. Πώς γεμίζεις το κενό; Με ανθρώπους; Βιβλία; Ταξίδια; Σπουδές; Λάθη;

Μόνο με αλήθεια και θάρρος πρέπει να οπλιστείς. Έτσι νομίζω...

I.P.Potis είπε...

sunday, o καθρέφτης γεννά πολλές και διάφορες σκέψεις. Αν το καλοσκεφτείς είναι αφύσικο να βλέπεις τον εαυτό σου. Πόσο μάλλον να σε βλεπει εκείνος.

stardustia, ο χρόνος αυτος ο άγνωστος.

βυτίο, σε ευχαριστώ.

breath collector, μάλλον η αποσυμπίεση φέρνει τα δάκρυα.

sikelia, το να ζεις τη ζωή είναι από τη φύση του αντιφατικό. Σε αυτό το παράδοξο θεωρώ πως βρίσκεται το μεγαλείο και η τραγωδία της ύπαρξης.

Unknown είπε...

Είτε έζησε μέσα σε μια ημέρα τριάντα χρόνια, είτε μέσα σε τριάντα χρόνια την ίδια ακριβώς ημέρα, ποια η διαφορά για αυτόν;

Προσωπικά, πάντως θα προτιμούσα σίγουρα το πρώτο.

Σε τέτοιες περιπτώσεις:

Τα πολλά χρόνια είναι... φτώχεια

ilias είπε...

re zwh mhdenistria me toso wraio onoma..ta polla xronia den einai ftvxia an ksereis pws na ta gemhseis..live fast die old....

poth...wraio keimeno me ephses na mhn doulepsw pote moy tha balw stoxo tis zwhs moy na ginw o anarxoplousios toy proigoumenou post
bye

Unknown είπε...

akoma ki an zouse tin ka8e mera diaforetika kai ennoio8e ta ais8imata toy na ton kaine, pali, kapoia stigmi 8a prosexe tis ritides kai to 8ampo to fos sta matia toy. ta drkya 8a ta eklaige etsi ki allios, o xronos poy den dinei deyteri eykeria olous mas ekane na klapsoume ston ka8reyti.

Ανώνυμος είπε...

Γειά σου! Είδα το post σου από τον psilo και είπα να πω κι εγω ένα γεια. Άγριο πράγμα ο καθρέφτης. Όχι για το έξω μας, αλλά για το μέσα μας. Κάθε ρυτίδα και μια ευχή που έγινε. Κάθε άσπρη τρίχα κι ένο όνειρο που αφήσαμε στη μέση!